Τάσος Λειβαδίτης | O άνθρωπος με το ταμπούρλο

Σήμερα ανοίξαμε τη μέρα μας
σαν ένα σακκί ξεχασμένο απο χρόνια.
- μήπως δούμε το χαμόγελό σου
να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ' τη δίψα μας.
Mας φτάνει να μιλήσουμε απλά
όπως πεινάει κανείς απλά
όπως αγαπάει, όπως πεθαίνουμε απλά.
- κρύβω στην τσέπη μου ένα όνειρο κουρελιασμένο
σφίγγω στα χέρια το άγνωστο όνομά μου...
- πεινάμε κι οι δυό για ένα χαμόγελο
και μιά μπουκιά ήσυχο ύπνο.
Kι όταν σου πούν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Kάπου βαθιά της ζεί το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θάθελα να το λαβώσεις.
Kαι το τραγούδι μου γεννήθηκε μες απο αίματα
όπως γεννιέται μια σημαία.
- δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.