Διαβάζω -και σήμερα- στον Τύπο σχετικά με τους απεργούς πείνας στο μέγαρο “Υπατία”:
"Επιδεινώνεται καθημερινά η υγεία των μεταναστών που βρίσκονται στο μέγαρο Υπατία και μπαίνουν σήμερα στην 28η μέρα απεργίας πείνας. Το περασμένο Σαββατοκύριακο άλλοι έξι απεργοί πείνας μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπισαν. Όπως λένε, πάντως, τα μέλη της Επιτροπής Αλληλεγγύης, τα προβλήματα υγείας αναμένεται να πολλαπλασιαστούν τις επόμενες μέρες. Τους απεργούς πείνας επισκέφθηκαν χθες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και ο βουλευτής Θεόδωρος Δρίτσας".
[ΕΘΝΟΣ, φύλλο της 21ης Φεβρουαρίου 2011]
Ας μη μασάμε τα λόγια μας. Εκτός από τον πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο για την "ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΔΟΧΗ & ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΣΥΛΟΥ”, ο οποίος δεν είναι κατάλληλο εργαλείο για να λυθεί το πρόβλημα των χρόνια παράνομα διαμενόντων στην Ελλάδα λαθρομεταναστών, υπάρχει, από τη Μεταπολίτευση και εξής, νομοθεσία για τη παροχή ασύλου σε υπηκόους τρίτης χώρας, η οποία θεμελιώνεται με ατομικά κριτήρια. Επίσης υπάρχουν νόμοι και ρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες εξετάζεται η κάθε περίπτωση και ο βαθμός ενσωμάτωσης (πχ εργασία, οικογένεια, παιδιά) , τα χρόνια παραμονής, κτλ. Νομικό κενό υπήρξε -πριν τη ψήφιση του νέου νόμου- στη διαχείριση μαζικών ροών μεταναστών, όχι ως προς τους νόμους ασύλου στους αιτούντες άσυλο!
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν για τη λύση του προβλήματος των απεργών πείνας στο μέγαρο Υπατία; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Οι αυτόκλητοι συνήγοροι τους πρέπει να τους κατευθύνουν να καταθέσουν ατομικά τα τεκμήρια που ζητά ο νόμος για να εξεταστεί η υπόθεση τους. Κάτω από τη πίεση των γεγονότων, η κυβέρνηση είναι βέβαιο σχεδόν ότι θα τους παραχωρήσει άσυλο. Αντί αυτού, το οποίο είναι καθ' όλα νόμιμο και εφικτό, οι αυτόκλητοι συνήγοροι τους και -γιατί να κρυβόμαστε;- ο ΣΥΝ, μέρος του ΣΥΡΙΖΑ και μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, έχουν πείσει τους δύστυχους να αρνούνται τον νόμο ο οποίος είναι με το μέρος τους, και να ζητούν το πολιτικώς αδύνατο και νομικώς ανέφικτο, ώστε όλοι αυτοί οι αδίστακτοι εκμεταλλευτές (λέγε με “ελληνική Αριστερά”) να κερδίζουν επικοινωνιακά πόντους!
Υπάρχει εφικτή λύση; Ναι, υπάρχει. Θα πρέπει οι άνθρωποι που φυλλορροούν στο μέγαρο “Υπατία” να απαιτήσουν από την πολιτεία την εκκαθάριση των αιτημάτων τους με διαδικασίες εξπρες, και ίσως να απαιτήσουν αποζημίωση, που, ενώ το επιβάλλει νόμος του ελληνικού κράτους- αυτό δεν έχει συμβεί στην ώρα του και χρειάστηκε να φτάσουν ως εδώ τα πράγματα για να γίνει. Ωστόσο, αυτό σκοντάφτει στην κάθετη άρνηση των μεταναστών να ζητήσουν κάτι ανάλογο, αφού από τους αυτόκλητους υπερασπιστές τους έχουν πειστεί να ζητούν “μαζική νομιμοποίηση”, κάτι ανέφικτο νομικά και αδύνατον πολιτικά. Τρεις είναι οι παράμετροι του δράματος αυτή τη στιγμή:
1 "αριστερές δυνάμεις" που παίζουν το παιχνίδι "κορώνα κερδίζω - γράμματα χάνεις" με τη κυβέρνηση ζητώντας "ή όλα ή τίποτα" (όπου το ΟΛΑ δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό από καμία κυβέρνηση, αλλά το ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό από τις υγιείς κοινωνικές δυνάμεις).
2 οι απεργοί πείνας, που έχουν “πειστεί” από τις "αριστερές δυνάμεις" ότι η απαίτηση του ΟΛΑ είναι μονόδρομος
3 η Κυβέρνηση, η οποία μένει άπραγη, αντί κάποιος να αναλάβει την ευθύνη να απαντήσει ευθέως στον ατελέσφορο εκβιασμό.
Πως φτάσαμε ως εδώ; Οι νόμοι ασύλου, που πράγματι υπάρχουν, κόλλησαν στην ελληνική γραφειοκρατία και δεν λειτούργησαν στις περιπτώσεις αυτών και πολλών άλλων λαθρομεταναστών. Συνεπώς, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν ορθή ενέργεια η διαμαρτυρία που διοργανώθηκε (μετάβαση των μεταναστών από τη Κρήτη στην Αθήνα, κατάληψη, απεργία πείνας, κλπ) σε επίπεδο κοινωνικού ελέγχου. Εδώ είναι που τα “χαλάμε”. Διότι ο “κοινωνικός έλεγχος” ασκείται από τη κοινωνία για λογαριασμό των όποιων θυμάτων, και με τη κοινωνία αυτή να επωμίζεται το όποιο "κόστος", όχι από τα θύματα, για λογαριασμό κοινοβουλευτικών κομμάτων και της κοινωνίας, με το αζημίωτο! Ιδίως όταν είσαι εκλεγμένο κόμμα της Βουλής, έχεις πολλούς τρόπους να αναδείξεις ένα θέμα. Δεν χρειάζεται να βάλεις σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή των θυμάτων ενός προβλήματος, και αδιαφορώντας για τη ζωή τους να τους εκμεταλεύεσαι πολιτικά!
Λυπάμαι πολύ, αλλά αυτή η "Αριστερά", δεν είναι εκείνη η Αριστερά που έχω μάθει να σέβομαι για τις αξίες της, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται -αν μη τι άλλο- ο ανθρωπισμός!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
H Αθωωτική Αριστερά
& η ονείρωξη της επανάστασης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου