Το αίτημα των πολιτικών εκμεταλλευτών των “300″ μεταναστών που δεν δίνουν δεκάρα τους ίδιους, και τους έπεισαν να γίνουν μάρτυρες, ώστε να “κουβαλήσουν νερό στο μύλο” των συμφερόντων που οι εκμεταλευτές τους εκπροσωπούν, και να συνδράμουν στο εμφύλιο μίσος και στην αποσταθεροποίηση της χώρας, είναι η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Ζητούν δηλαδή τη δημιουργία ενός τετελεσμένου, χωρίς προηγούμενο σε παγκόσμια κλίμακα, δηλαδή από τη κυβέρνηση να αναλάβει η Ελλάδα το κοινωνικό και οικονομικό κόστος αντιμετώπισης ενός φαινομένου παγκόσμιων διαστάσεων: το αποτέλεσμα 40 χρόνων βίαιης καπιταλιστικής επέκτασης, απαιτώντας τη νομιμοποιήση καθενός που έχει έρθει και θα έρθει, ενάντια σε κάθε λογική, και ενάντια σε κάθε έννοια ηθικής, δικαίου & δυνατότητας. Γιατί μπορεί οι 300 -και πολλοί άλλοι- να παρέμειναν παράνομα ή έκνομα στη χώρα (σε γκρίζο καθεστώς, καθώς δικαιούνται εξέτασης του αιτήματος τους για άσυλο, αλλά λόγω κωλλυσιεργείας του ελληνικού κράτους και ανυπαρξίας μηχανισμών το αίτημα τους μένει στο ...ράφι), αλλά οι "300" δεν ζητούν αυτό. Ζητούν την άνευ προϋποθέσεων νομιμοποίηση καθενός που μπαίνει με οποιονδήποτε τρόπο στην χώρα, δηλαδή των ομοίων τους, αλλά και καθενός που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως μέσο προορισμό! ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ.
Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ είναι η κυβέρνηση, η οποία έχει να διαχειριστεί μία κρίση και να αντιμετωπίσει έναν εκβιασμό. Εντούτοις, η κυβέρνηση έχει αφήσει τη κρίση να γιγαντωθεί σε δυσεπίλυτο πρόβλημα, επιλέγοντας τη μέθοδο της στρουθοκαμήλου, περιμένοντας εμφανώς το πρόβλημα να λυθεί από μόνο του! Αυτεπάγγελτα! Τώρα που τα πράγματα έχουν φθάσει στο μη περεταίρω, και σύντομα θα θρηνήσουμε θύματα, στελέχη της κυβέρνησης διαπληκτίζονται μεταξύ τους δημόσια και πάλι δεν κάνουν τίποτα!
Η εγκληματική αμέλεια της κυβέρνησης είναι διπλή. Αφενός, δεν στέκεται ικανή να προστατεύσει 300 αδύναμους ανθρώπους από τη στυγνή εκμετάλλευση που τους επιφυλάσσουν οι εκμεταλλευτές συμπατριώτες μας, αφετέρου δε, ολιγωρεί ως προς τη προστασία της κοινωνίας από τις αναταραχές που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι η επωδός του δράματος των 300. Το άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ είναι εξαιρετικά εύστοχο ως προς αυτό το θέμα:
“Και τώρα είναι αργά. Πλέον, οφείλουν να ενδώσουν στα αιτήματα των απεργών πείνας. Οφείλουν να προστατεύσουν τις ζωές των ανθρώπων αυτών που το μόνο που στην πραγματικότητα διεκδικούν είναι να τους δώσει το κράτος μια κάποια σημασία. Διότι τα αιτήματα τους μπορεί ως μαζικά να θεωρούνται έωλα, άλλα σε ατομικό επίπεδο είναι απολύτως λογικά και υφίσταται σχετική νομοθετική ρύθμιση για την ικανοποίηση αυτών. Οφείλουν δε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι Υπουργοί να προστατεύσουν την ελληνική κοινωνία και το κύρος της χώρα εν γένει. Διότι είναι προφανές ότι εάν συμβεί το μοιραίο, εάν χάσει τη ζωή του κάποιος από τους απεργούς πείνας, θα ξανακαεί η Αθήνα και όχι μόνο - είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσει ως ντόμινο εξεγέρσεων από Παρίσι ως Λονδίνο και Βερολίνο. Θα γίνει ο δικός μας Mohamed Bouazizi. (Διότι στις δυτικές δημοκρατίες , απο οσο γνωρίζω, ουδείς πεθαίνει σε απεργία πείνας.) Κι όλα αυτά θα συμβούν επειδή κάποιος Υπουργός επιθυμεί να επιδείξει σκληρό πρόσωπο. Με ποια νομιμοποίηση άραγε;”
Η απάντηση στο “εδώ & τώρα”, ορισμένως, διαφωνώ με την αρθρογράφο ότι είναι “να ενδώσουν στα αιτήματα των απεργών πείνας”. Αν το κάνουν η Ελλάδα θα βιώσει πολλές “Υπατίες” ακόμη, μέχρι οι εργοδότες των εκμεταλευτών του ανθρώπινου πόνου να επιτύχουν την πλήρη εξάρθρωση καταρχήν της ελληνικής κοινωνίας και στη συνέχεια της διάλυση του ελληνικού κράτους, όπως την έχουν μεθοδικά σχεδιάσει. Λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι πάντα “δημοκρατικός” αλλά η απάντηση είναι η ακόμα και δια της βίας διάσωση των μεταναστών, η εξέταση των αιτημάτων τους και η απόδοση ειδικού καθεστώτος ιθαγένειας επί τη νομιμοποιητική βάση της έκνομης παραμονής τους στη χώρα με την ανοχή, την κατ' ουσίαν, ενθάρρυνση, και την ολιγωρία της ελληνικής γραφειοκρατικής κρατικής μηχανής να εξετάσει τα νόμιμα αιτήματα τους στην ώρα τους, που τους οδήγησαν να κατοικούν στο περιθώριο του Νόμου. Το αυτό πρέπει να πράξει άμεσα η κυβέρνηση και για όλους τους μετανάστες που κατοικούν στην Ελλάδα σε ανάλογο έκνομο καθεστώς, πάνω από κάποια χρόνια, με βασικό υπαίτιο το ίδιο το Κράτος! Δεν είναι ηθικό να πληρώνουν αυτοί οι άνθρωποι τις δικές μας δυσλειτουργίες!
Μέχρι να συμβούν όλα αυτά, και εν όψει του αναπόφευκτου εξαιτίας της αθλιότητας των Ελλήνων, λέω το Σαββατοκύριακο να ξαναδιαβάσω το θεατρικό του Ζαν-Πωλ Σαρτρ “Οι Μύγες” ("Les Mouches")*. Αν πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι έχουμε διαπράξει ΥΒΡΙΝ, και ανεξαρτήτως από την αποδοχή της θρησμευτικότητας ή μή, το ΜΙΑΣΜΑ της αλαζονείας βαραίνει και στιγματίζει μια κοινωνία κατά αναπόφευγο τρόπο. Η έκφραση "το κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας" δεν επαρκεί πλέον να εκφράσει το τι ζει καθένας μη προβατοποιημένος άνθρωπος στην Ελλάδα σήμερα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.
ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Το χθεσινό άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ
που στάθηκε η αφορμή
για το δικό μου άρθρο – σχόλιο
Εξαιρετικό -και ίσως το πληρέστερο- άρθρο
για το θέμα των μεταναστών
που καταλύουν στο “Υπατία” στο blog
“Μπαντιέρα Ρόσα με μπλε και πράσινους κόκκους”
Σχετικά με το έργο
“Οι Μύγες” του Ζαν-Πωλ Σαρτρ
--------------------
* "Οι Μύγες" είναι το πρώτο θεατρικό έργο που έγραψε ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, με το οποίο ο διανοητής προσπάθησε να καταργήσει νοητά τη νομιμοποίηση του ισχύοντος καθεστώτος, την οποία πρέσβευε ο συνεργαζόμενος τότε με τους Ναζί, καθολικισμός στη Γαλλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου