Aνήκω στην αυξανόμενη μειοψηφία του ελληνικού λαού που υποστηρίζει την άμεση και χωρίς όρους κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Ωστόσο, είναι σημαντικό να γίνει κατανοητός ο προβληματισμός και η περεταίρω ανάλυση του θέματος, ορισμένως, η λογική του αιτήματος κατάργησης. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι πρέπει να καταργηθεί το ειδικό καθεστώς ασύλου που διέπει τη λειτουργία των πανεπιστημίων, διότι αυτό δυσλειτουργεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε αναστέλλει βασικές ελευθερίες των πολιτών εντός ενός γεωγραφικού χώρου που ανήκει στο ελληνικό έδαφος (πανεπιστήμια) που διασφαλίζονται από το Σύνταγμα, και τελικά, αντί να εξυπηρετεί τους στόχους του, εξυπηρετεί μόνο καθεστώτα ατιμωρησίας και ανομίας.
Επιπλέον, το καθεστώς Ασύλου στηρίζεται σε έναν νόμο που ουσιαστικά εξαιρεί της νομιμότητας και της εύνομης λειτουργίας της Πολιτείας και του Πολιτεύματος όποιον κινείται μέσα σε έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, επί ελληνικού εδάφους, αναστέλλοντας την ισχύ κάθε άλλου νόμου και πρακτικά τις ελευθερίες που το Πολίτευμα διασφαλίζει στους πολίτες του, ακόμη κι αν τον κρίνουμε νομικά (ελευθερία του λόγου, διασφάλιση σωματικής ακεραιότητας, προστασία της περιουσίας, προστασία δημόσιας περιουσίας, θέματα αξιοπρέπειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ). Η εξέλιξη του υπόλοιπου νομικού συστήματος, αλλά και η μη εξέλιξη του Ασύλουστη μεταπολιτευτική περίοδο, έχει συμβάλλει στη πρόκληση ρύθμισης νέων αναγκών με το πνεύμα της απόλυτης προτασίας έναντι νόμων που πραγματικά αντιμετωπίζουν σύγχρονες ανάγκες, καθώς, είχε φτιαχτεί για να αντιμετωπίσει τυχόν νομικές αυθαιρεσίες του μεταπολιτευτικού νομικού περιβάλλοντος. Οι αυθαιρεσίες αυτές έχουν ρυθμιστεί στο πλαίσιο της Δημοκρατικής λειτουργίας του ελληνικού κράτους τα τελευταία 34 χρόνια, ωστόσο στο έδαφος του Πανεπιστημίου αυτοί οι νόμοι δεν έχουν ισχύ, καθώς το καθεστώς Ασύλου, εξαιρεί των ευεργετημάτων τους (και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτούς), τα πανεπιστήμια.
Θεωρητικά η διασφάλιση των δικαιωμάτων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι υποχρέωση της ίδιας της Ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία έχει το δικαίωμα, κατόπιν μίας χρονοβόρας διαδικασίας, να ζητά τη συνδρομή της αστυνομίας κατ' εξαίρεσιν σε περιπτώσεις που τελείται αδίκημα κατά ζωής ή περιουσίας. Βεβαίως, όπως καταλαβαίνει καθένας, αν για να κληθεί η αστυνομία σε περίπτωση αδικήματος κατά ζωής -και, ναι, η επίθεση με στυλιάρια ενάντια σε νομπελίστα 84 ετών ΕΙΝΑΙ "αδίκημα κατά ζωής"- χρειάζεται μια κάποια διαδικασία, ο κατά τον νόμο δολοφόνος, κατά τη κοινωνία τραμπούκος, και κατά τη "παλαβή αριστερά" "άνθρωπος που εκφράζεται ελεύθερα", έχει όλο το χρόνο να διαπράξει το αδίκημα, να κάνει ένα τσιγάρο, και να φύγει σαν κύριος! Και βεβαίως, η "ακαδημαϊκή κοινότητα" δεν είναι σε θέση ούτε να τον εμποδίσει, ούτε όμως αφήνει το ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ που διέπει την ελληνική Πολιτεία, δια της πιθανότητας σύλληψης και εφαρμογής των τιμωρητικών πρακτικών του νόμου να αποτελέσει φόβητρο για τον κάθε "τραμπούκο". Έτσι στα πανεπιστήμια εδώ και πολλά χρόνια ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, αφού ουσιαστικά το άσυλο, αναστέλλει τις δημοκρατικές ελευθερίες και τη προστασία που παρέχει ο νόμος και το Σύνταγμα στους Έλληνες πολίτες, καθώς πρόκειται για ένα θεωρητικό κατασκεύασμα που είναι αδύνατον να περιφρουρηθεί!
Επιπλέον, το καθεστώς Ασύλου στηρίζεται σε έναν νόμο που ουσιαστικά εξαιρεί της νομιμότητας και της εύνομης λειτουργίας της Πολιτείας και του Πολιτεύματος όποιον κινείται μέσα σε έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, επί ελληνικού εδάφους, αναστέλλοντας την ισχύ κάθε άλλου νόμου και πρακτικά τις ελευθερίες που το Πολίτευμα διασφαλίζει στους πολίτες του, ακόμη κι αν τον κρίνουμε νομικά (ελευθερία του λόγου, διασφάλιση σωματικής ακεραιότητας, προστασία της περιουσίας, προστασία δημόσιας περιουσίας, θέματα αξιοπρέπειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ). Η εξέλιξη του υπόλοιπου νομικού συστήματος, αλλά και η μη εξέλιξη του Ασύλουστη μεταπολιτευτική περίοδο, έχει συμβάλλει στη πρόκληση ρύθμισης νέων αναγκών με το πνεύμα της απόλυτης προτασίας έναντι νόμων που πραγματικά αντιμετωπίζουν σύγχρονες ανάγκες, καθώς, είχε φτιαχτεί για να αντιμετωπίσει τυχόν νομικές αυθαιρεσίες του μεταπολιτευτικού νομικού περιβάλλοντος. Οι αυθαιρεσίες αυτές έχουν ρυθμιστεί στο πλαίσιο της Δημοκρατικής λειτουργίας του ελληνικού κράτους τα τελευταία 34 χρόνια, ωστόσο στο έδαφος του Πανεπιστημίου αυτοί οι νόμοι δεν έχουν ισχύ, καθώς το καθεστώς Ασύλου, εξαιρεί των ευεργετημάτων τους (και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτούς), τα πανεπιστήμια.
Θεωρητικά η διασφάλιση των δικαιωμάτων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι υποχρέωση της ίδιας της Ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία έχει το δικαίωμα, κατόπιν μίας χρονοβόρας διαδικασίας, να ζητά τη συνδρομή της αστυνομίας κατ' εξαίρεσιν σε περιπτώσεις που τελείται αδίκημα κατά ζωής ή περιουσίας. Βεβαίως, όπως καταλαβαίνει καθένας, αν για να κληθεί η αστυνομία σε περίπτωση αδικήματος κατά ζωής -και, ναι, η επίθεση με στυλιάρια ενάντια σε νομπελίστα 84 ετών ΕΙΝΑΙ "αδίκημα κατά ζωής"- χρειάζεται μια κάποια διαδικασία, ο κατά τον νόμο δολοφόνος, κατά τη κοινωνία τραμπούκος, και κατά τη "παλαβή αριστερά" "άνθρωπος που εκφράζεται ελεύθερα", έχει όλο το χρόνο να διαπράξει το αδίκημα, να κάνει ένα τσιγάρο, και να φύγει σαν κύριος! Και βεβαίως, η "ακαδημαϊκή κοινότητα" δεν είναι σε θέση ούτε να τον εμποδίσει, ούτε όμως αφήνει το ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ που διέπει την ελληνική Πολιτεία, δια της πιθανότητας σύλληψης και εφαρμογής των τιμωρητικών πρακτικών του νόμου να αποτελέσει φόβητρο για τον κάθε "τραμπούκο". Έτσι στα πανεπιστήμια εδώ και πολλά χρόνια ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, αφού ουσιαστικά το άσυλο, αναστέλλει τις δημοκρατικές ελευθερίες και τη προστασία που παρέχει ο νόμος και το Σύνταγμα στους Έλληνες πολίτες, καθώς πρόκειται για ένα θεωρητικό κατασκεύασμα που είναι αδύνατον να περιφρουρηθεί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου