"Τοίχο Τοίχο" ...μπας και πετύχω

Η αρετή της συνέπειας είναι ο μεγάλος απών στον χώρο της γεύσης στην Ελλάδα. Ελάχιστα μαγαζιά σε όλη τη χώρα προσφέρουν σταθερή ποιότητα, ανεξάρτητα απο το κόστος ή την εξειδίκευση τους, καθιστώντας τον χαρακτηριστμό "καλό εστιατόριο / ταβέρνα / κλπ." καταχρηστικό.

Το "Τοίχο - Τοίχο", στη Θεσσαλονίκη, προβεβλημένο εδώ και εναμιση χρόνο μαγαζί της κατηγορίας "μεζέ μπαρ" (μεζεδοπωλείο, για εμάς, τους κοινούς θνητούς) από κάθε Μέσο που έχει ασχοληθεί ποτέ με ο,τιδήποτε τρώγεται, από οινογνώστες της πολης μέχρι bloggers -που μόλις καταναλώσουν καθιστοί κάτι παραπάνω από ένα γλυφιτζούρι στη ζωή τους νομίζουν ότι είναι γευσιγνώστες- είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Οταν ξεκίνησε τη λειτουργία του το μεζεδοπωλείο είχε ένα σταθερό μενού των κάτι λιγότερο από 15 πιάτα, μερικά από τα οποία είχαν να επιδείξουν ακόμη και ενδιαφέρουσες "πινελιές" δημιουργικότητας, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που η παραγγελία προσγειωνόταν μπροστά σου... Μετά ξεκινούσε ο εφιάλτης στον δρόμο με τα πιάτα: κρέατα "λάστιχο", σκουμπρί καπνιστό που το 'ριξε στο κάπνισμα -γιατί είχε λησμονήσει πολύ καιρό που βρίσκεται η θάλασσα, σαλατικά που έμπλεξαν το "φροντισμένα ψιλοκομμένο" με τη πολτοποίηση, τοματοκεφτέδες με κρίση ταυτότητας, που αν και τηγανητοί, μάλλον "λαδεροί" κατέληγαν μπροστά σου, και αραιωμένο τσίπουρο που ονομαζόταν "βιολογικό" αποτυγχάνωντας παταγωδώς να "σώσει τα προσχήματα".

Παρόλο που μου έκανε κακή εντύπωση, λόγω της θέσης του (Επταπύργιο, στη μεσσαία πορτάρα, σε μιά όμορφη ανοιχτωσιά), και κατόπιν απανωτών συστάσεων φίλων που μου έλεγαν τι καταπληκτικό που είναι, έδωσα τόπο στην οργή, θεωρώντας ότι ίσως έπεσα σε "κακή μέρα". Ξαναπήγα λοιπόν το καλοκαιράκι. Πράγματι, έμεινα πολύ ικανοποιηνένος. 

Ήσυχος, πλέον, ως προς τη ποιότητα του μέρους, και έχοντας πολύ καιρό να πάω, επισκέφτηκα και πάλι το "Τοίχο - Τοίχο" τη περασμένη Πέμπτη, για να μου σερβίρουν "βιολογικό" τσίπουρο με βαθμούς ...κρασιού, ζεστό, και στην επισήμανση μου στη σερβιτόρο να ακούσω "μα το είχαμε στο ψυγείο", ρακή που ήταν ελαφρά δροσερή, επίσης "βιολογική" που  μύριζε σάπιο ξύλο -και τα δύο χύμα, και 1,5 φορά πιο ακριβά από τον εμφιαλωμένο "συγγενή" τους, δεν ήταν τίποτα μπροστά στα παθήματα μας με τα φαγητά, με αποκορύφωμα μιά χοιρινή τηγανιά σερβιρισμένη σε βαθύ πιατελάκι, η οποία επέπλεε σε ενάμισυ δάχτυλο κρασί με λεμόνι και ίχνη ακαθόριστης προέλευσης φυτικού λαδιού. Η σαλάτα ήταν υποφερτή, όπως και μερικά άλλα πιάτα που πήραμε, ενώ άλλα, όχι.

"Πάντως κάθε μέρα είναι γεμάτο", αναφώνησε φίλος ακούγοντας τη "το-τρις-εξαμαρτείν-ουκ-ανδρός-σοφού" περιπέτεια μας. Πράγματι, το πόσο "γεμάτο" είναι ένα μέρος στην Ελλάδα δεν αποτελεί κριτήριο, αφού οι θαμώνες συχνά δεν έχουν κριτήριο, δυστυχώς, κι έτσι, είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και σε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη που έχει παράδοση στο καλό φαγητό- να "τιμωρούνται" πάντα οι κακοί επαγγελματίες και να ανταμείβονται οι σωστοί και οι "μάστορες" καταστηματάρχες. Αν ήμασταν όλοι πιο εκλεκτικοί, η ποιότητα μάλλον θα ήταν καλύτερη: είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τα παθήματα μας...