Στη Θεσσαλονίκη λοιπόν έγινε κάτι ενδιαφέρον. Αν και δεν συγκεντρώθηκε το μέγα πλήθος, και μέγα πάθος της Αθήνας και της πλατείας Συντάγματος, δεν βροντοφωνάχτηκαν πολλά συνθήματα κατά του πολιτικού συστήματος, , πέρα απ μερικά "προδότες", "κλέφτες", κλπ, ούτε συμπορεύτηκαν οι "αγανακτισμένοι" της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ούτε τραγουδήθηκε δεκάδες φορές ο Εθνικός Υμνος, ή το “πότε θα κάνει ξαστεριά”: Μαζεύτηκαν περι τα 3,500 άτομα -κάτι περισσότερο, κάτι λιγότερο- και παρέμειναν στη περιοχή του Λευκού Πύργου πάνω από 2000 για πάνω από 5 ώρες.
Και, ναι, οι μισοί ήταν νεολαίοι, αλλά οι άλλοι μισοί ήταν "αι γενναιαί πάσαι", και, ναι, υπήρχαν και μπλοκς, αλλά όσες φορές προσπάθησαν να δράσουν ως τέτοια αποθαρρύνθηκαν από τη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων, και, ναι, υπήρχαν και εθνικοπατριδοκάπηλοι, και, ναι, υπήρξαν μισαλλόδοξοι που προσπάθησαν να υποκινήσουν ποικιλοτρόπως ένα "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" κλίμα ή να φωνάξουν "Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή", αλλά ο κόσμος γύρω τους κοιτούσε περίεργα ή με αποτροπιασμό, ενώ φωνάχτηκαν και αρκετά "Οχι" και το βούλωσαν γρήγορα. Υπήρξαν συνθήματα πολλά & ευρηματικά, δοτά λίγα, τα αυτοσχέδια ήταν πολλά.
Τίποτα από αυτά όμως δεν ήταν τόσο σημαντικό όσο ο κύκλος 600 - 800 ανθρώπων πίσω από τον Λευκό Πύργο, που έμεινε εκεί μέχρι πριν λίγο που έφυγα θέτοντας τρεις βασικούς στόχους για σήμερα: να ακουστούν όλες οι φωνές, να μιλήσουμε όλοι μεταξύ μας, και να αποφασίσουμε όλοι ότι είμαστε έξω για να μείνουμε και να δράσουμε. Ναι, υπήρξαν διάφορες προσπάθειες για να διαλυθεί ο κόσμος, καμία βίαιη, οι περισσότερες υποβολιμιαίες. Ναι υπήρξαν κραυγές να μεταφερθεί για παράδειγμα η συγκέντρωση στον δρόμο για να κλείσει τους δρόμους της Θεσσαλονίκης ή να γίνει νυχτερινή πορεία. Καμία ακραία φωνή δεν τελεσφόρησε. Κι αν μερικοί γυρίσουν και σας πουν "ωραία η ψυχανάλυση, αλλά δεν φέρνει αποτελέσματα”, μουτζώστε τους σας παρακαλώ και εκ μέρους μου!
Περισσότερο από κάθε άλλο χρειαζόμαστε να μάθουμε σ' αυτή τη χώρα να συνεννοούμαστε, και όχι απλά να μιλάμε. Και με όσες δυσκολίες κι αν ενέχει το εγχείρημα, η σημερινή συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη έκανε αυτό: 600 άνθρωποι όλων των ηλικιών, προσπάθησαν να συνεννοηθούν, να συνομιλήσουν, να ξεχάσουν τα λίγα που τους χωρίζουν, και να θυμηθούν πόσα τους ενώνουν. Τι να την κάνω τη συγκέντρωση των 10.000 αθηναίων, αν 10.000 μοναξιές μαζεύτηκαν και φώναξαν τα ίδια συνθήματα; Θα μου πείτε "είναι μία κάποια πρόοδος": κατέβηκαν χωρίς κομματικές σημαίες, κλπ. Ναι, είναι. Αλλα δεν είναι η πρόοδος που χρειαζόμαστε. Απλά είναι η επιστροφή στο αυτονόητο, και ως τέτοια, έχει κι αυτή την αξία της!
Η αλήθεια είναι ότι προσδοκώ περισσότερα, ίσως περισσότερα από όσα είναι εφικτά. Προσδοκώ για παράδειγμα κάποια στιγμή συζητήσεις του τύπου ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ¨ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, και βεβαίως δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι όσο αγαθές και να είναι οι προσθέσεις, μπορεί μια τέτοια κίνηση να εξυπηρετήσει μία ευρύτερη & παραγωγική συλλογική διαδικασία. Αυτό που έγινε σήμερα όμως στη Θεσσαλονίκη είναι μια καλή αρχή. Αν ζήσει μπορεί να μας δώσει και ελπίδες. Από μας εξαρτάται.
Εσύ που θα 'σαι αύριο το απόγευμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου