Συχνά στο δημόσιο διάλογο -είτε στα Social Media, είτε σε δημόσιο φυσικό χώρο, στις "συνελεύσεις των πλατειών" κλπ. επανέρχεται μια ειδική επισήμανση του "Δεν τα φάγαμε μαζί": Συνήθως, όσοι είναι κάτω των 25, και καμιά φορά οι κάτω των 30, αποποιούνται οποιαδήποτε ευθύνη για το κατάντημα της χώρας.
Προφανώς, ούτε ο βασικός ισχυρισμός ισχύει: τα φάγαμε μαζί, ή τουλάχιστον πείσαμε κάποιους ότι είναι σχεδόν υποχρέωση τους να "τα φάνε". Παρατηρεί ο Π. Μανδραβέλης σε σημερινό του άρθρο στο capital.gr: "Κανείς λοιπόν γεννημένος πριν το 1985 δεν έχει το δικαίωμα να ρωτά «που πήγαν τα λεφτά;» Ξέρει ή τουλάχιστον όφειλε να ξέρει, διότι σε μια δημοκρατία το υψηλότερο αξίωμα είναι του πολίτη. Αυτός πρέπει να ελέγχει κάθε δεκάρα που ξοδεύει το κράτος. Πρέπει, ως πολίτης, να ξέρει ότι αν δεν προσέχει τα λεφτά του, δεν πρόκειται να τα προσέξει ο υπάλληλος του, ο πολιτικός. Πρέπει να γνωρίζει επίσης ότι όλοι οι πολιτικοί, όλου του κόσμου, ρέπουν -τι πιο φυσιολογικό;- προς τη σπατάλη. Απλώς σε άλλες χώρες υπάρχει η Κοινωνία Πολιτών που τους φρενάρει. Στην Ελλάδα δεν έλειψαν οι νοικοκύρηδες πολιτικοί. Απλώς εξελέγησαν οι άλλοι. Και όχι μόνο εξελέγησαν, τούς δώσαμε το ελεύθερο να ξοδεύουν κατά το δοκούν. Και όχι μόνο τούς δώσαμε το ελεύθερο, τους πιέζαμε να ξοδέψουν περισσότερα· κάθε φορά που αναρωτιόμασταν «μα, που είναι το κράτος;»".
Από την άλλη μεριά υπάρχει μιά υποβολιμαία και άκρως υποκριτική θέση που προτάσσεται από τις ηλικίες κάτω των 25: “Δεν θα πληρώσουμε τα δικά σας λάθη”. Η απάντηση είναι απλή: Πράγματι, δεν θα πληρώσετε τα “δικά μας” λάθη. Θα πληρώσετε όμως τα δικά σας! Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι κατά κανόνα οι “δυσκολίες της ζωής” είναι στη πραγματικότητα καταστάσεις στη γένεση των οποίων έχουμε από ελάχιστη ως καμία εμπλοκή, όμως παρόλα αυτά θα πρέπει να βγάλουμε εμείς το φίδι από την τρύπα για ένα και μόνο λόγο: αυτές φαλκιδεύουν το παρόν και το μέλλον μας. Έτσι όλοι απαρέγκλιτα αντιπαλεύουμε θεριά που δεν είναι δικά μας, με στόχο εμείς να έχουμε μία καλύτερη ζωή. Συνεπώς, αν η χώρα καταρρέει από λάθη άλλων, και εγώ ο κάτω των 25 ζω σε αυτή τη χώρα, δεν έχω το περιθώριο να ισχυρίζομαι πως ό,τι συμβαίνει είναι πρόβλημα κάποιου άλλου! Είναι κατεξοχήν δικό μου διότι αφορά τη ζωή μου.
Περαιτέρω, όσοι λαμβάνουν αυτή τη θέση δείχνουν με τόση μανία το κλαδί του δέντρου, ώστε χάνουν και το δέντρο, και το δάσος! Η ζήτηση για μία μη ατομικιστική και νεοφιλελεύθερη κοινωνία όπου ο καθένας κοιτά τ”τη πάρτη του” και μόνο αυτή δεν ξεκινά με αφορισμούς και αποποίηση ευθυνών. Αν για να σωθεί η χώρα πρέπει να παλέψουμε όλοι, όλοι θα το κάνουμε. Όταν σωθεί η χώρα μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες.
Οι κάτω των 25 κατηγορούν τους άνω των 25 για όλα τα λάθη που αυτοί υποτίθεται ότι έκαναν, με το επιχείρημα ότι δεν ευθύνονται για τα λάθη του παρελθόντος: μήπως επαναλαμβάνουν τα ίδια και κάνουν χειρότερα; Μήπως όταν στις συνελεύσεις ζητούν να φύγουμε από την ΕΕ, να διώξουμε το ΔΝΤ & τη Τρόικα, να καταργήσουμε την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία υπέρ της Άμεσης, να συστήσουμε λαϊκά δικαστήρια στις πλατείες, οι “κάτω των 25” που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που βρίσκεται εκεί διαπράτουν κάποιο σφάλμα, συγκρίσιμο σε μέγεθος και επιπτώσεις με όλα αυτά που κατηγορούν τους μεγαλύτερους τους; Μήπως η κατάργηση κάθε κατάκτησης των προηγούμενων γενεών και των μεγαλύτερων συμπολιτών τους δεν πρέπει να γκρεμιστεί “επειδή δεν έφερε αποτέλεσμα” αλλά να πιεστεί, ελεγχθεί και στο τέλος να αναγκαστεί να φέρει;
Μήπως -για παράδειγμα- θα πρέπει να δουν όλοι οι υπέρμαχοι της “Άμεσης Δημοκρατίας” πως αυτή πραγματικά λειτουργεί ως απολυταρχική οχλοκρατία ενός κατευθυνόμενου όχλου; Μήπως θα πρέπει να δει ότι είναι ολοκληρωτισμός που καταπατά βάναυσα τα δικαιώματα των μειοψηφιών, υπέρ της “πλειοψηφίας” των παραπλανημένων και χειραγωγουμενων από πολιτικές οργανώσεις και συγκεκριμένα συμφέροντα; Μήπως, εφόσον αποφασίζουν αυτές οι συνελεύσεις να γκρεμίσουν όλες τις κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις των τελευταίων 70 χρόνων θα πρέπει να έχουν ήδη βρει με τι θα τις αντικαταστήσουν; Το ζητούμενο δεν είναι να πίνουμε φραπέδες και να τρώμε “βρώμικα” από καντίνες στις πλατείες φωνάζοντας φταίνε οι άλλοι: το κάναμε τουλάχιστον τα 37 τελευταία χρόνια και μας οδήγησε εδώ. Το πρωταρχικό θέμα δεν είναι ούτε ποιός φταίει, ούτε ποιος θα πληρώσει, αλλά, ποιός θα αγωνιστεί για να ζήσει ο ίδιος και η κοινωνία στην οποία συμβιεί μιά καλύτερη ζωή. Και δυστυχώς, ειλικρινά, ελάχιστοι από όσους είναι συγκεντρωμένοι στις συνελεύσεις κινούνται προς αυτή τη κατεύθυνση. Αν θα έπρεπε να εκφράσω σε μία πρόταση τα όσα ακούγονται, θα ήμουν υποχρεωμένος να χρησιμοποιιήσω δύο... “εγώ είμαι αθώος, για όλα φταίνε οι άλλοι -εσύ τι θα κάνεις για μένα;”
Όσο ο φιλοτομαρισμός συνεχίζεται, καμία ανάκαμψη πρωτίστως κοινωνική και εν συνεχεία για τη χώρα δεν μπορεί να επιτευχθεί.
ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
CAPITAL | Π. Μανδραβέλης: Ένα πρωινό του 2031
PROTAGON | H άμεση δημοκρατία
είναι ολοκληρωτισμός
DEPONAΚΙ | Αγανακτισμένοι
DARKLY NOON | Το "...βουλιάζουμε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου