Επιστροφή, μετά από μικρή διακοπή ενός δεκαπενθημέρου. Κάποιες φορές ο "offline world" ανακτά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και απαιτεί το σύνολο του προσωπικού χρόνου με πειστικό τρόπο.
Ύστερα, υπάρχει και το δίλημμα της επανάληψης: όταν έχεις γράψει και ξαναγράψει για ορισμένα πράγματα, και οι καταστάσεις αλλάζουν, οι περιστάσεις διαφοροποιούνται αλλά οι γενεσιουργές αιτίες, οι παθογένειες, η ανάλυση και η επιχειρηματολογία παραμένουν ίδιες, η γραφή καθίσταται πεπερασμένη και η ικανοποίηση του γράφοντος τείνει στο μηδέν. Τα έχουμε πει, ξαναπεί, διατυπώσει και αναδιατυπώσει. Έχουμε μιλήσει για τα "αν", τα "ίσως", τα "πως" & τα "γιατί". Έχουμε εμπλακεί σε διαλόγους, ακούσαμε προσεκτικά την "όμοια" άποψη και προσεκτικότερα την "αντίθετη". Διαφωνήσαμε, δεχτήκαμε επιθέσεις,και πλέον οι φίλοι μας και συνδαιτυμόνες στους διαλόγους είτε "μας ανέχονται", δλδ. μας αντιμετωπίζουν ως γραφικούς, διότι, λέει, είμαστε επαναλαμβανόμενοι και δεν έχουμε κάτι καινούργιο να πούμε -λες και το ζητούμενο έχει πάψει να είναι το αληθές, ή το ισχύον, αλλά η ετικετούλα που γράφει με κόκκινα γράμματα "ΝΕΟ", είτε δεν μας ανέχονται, δλδ. μας απειλούν ευθεώς, μας "κόβουν τη καλημέρα" κι άλλα συναφή ηρωικά & πένθιμα. Κάπως έτσι τελειώνει η διάθεση για διάλογο εντός της αγέλης εν μέσω βελασμάτων...
Νωρίτερα έγραφα στη σελίδα μιας φίλης που δεν γνωρίζω (facebook) "η πλειοψηφία χάνει το μυαλό της σε καταστάσεις που απαιτούν ακριβώς αυτό. Μισούν όποιον δεν συντάσσεται ή τολμά να αρθρώσει λόγο πέρα & πάνω από τις "δοτές λύσεις" που οι ίδιοι μες στον πανικό τους προκρίνουν: "Ποιός είν' αυτός που ξέρει καλύτερα?" Σε αυτό το περιβάλλον, ο διάλογος δεν είναι εφικτή πρακτική, διότι καθένας ακούει μονάχα τα δικά του βελάσματα & τις κραυγές του τσοπάνη. Ο,τιδήποτε δεν ανήκει στη σφαίρα αυτών των δύο απορρίπτεται, και ονοματίζεται εχθρικό. Και μόλις ονομαστείς "εχθρός" κανείς δεν σε ακούει... Οι περισσότεροι Έλληνες πλέον υπόκεινται στον κανόνα του φανατικού: Όταν φανατιστείς πολύ ενάντια στον εχθρό σου, αποκτάς τα χαρακτηριστικά του και βλέπεις παντού μονάχα εχθρούς". Ακόμα και στον καθρέφτη.
Μέσα σ' όλη αυτή τη τρέλα υπάρχει και μιαν άλλη Ελλάδα που δεν "αντιστέκεται", δεν ετοιμάζει επαναστάσεις, δεν διαβουλεύεται για τη δολοφονία των Βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, δεν κραυγάζει υπέρ της πολιτικής στήριξης της "ΕΟ Πυρήνες της Φωτιάς", δεν ασχολείται με τον "συνδικαλισμό" των μαθητών στα σχολεία, δεν αναρωτιέται κάθε 3 λεπτά "Που είναι το κράτος;", που δεν έχει μεταφέρει τον "καναπέ" της στο Σϋνταγμα και στον Λευκό Πύργο, που δεν κουνάει τα χέρια της μονάχα για να ρίχνει μούτζες και να κραδαίνει καδρόνια & μολότωφ, κι ούτε έχει μπλέξει την εννοιολόγηση του ρήματος "πράττω" με την ουσία του ρήματος "καταστρέφω".
Υπάρχει μιά άλλη, εξαιρετικά μειοψηφική Ελλάδα, που χρησιμοποιεί το μυαλό της, αξιοποιεί αυτό που υπάρχει "Εδώ & τώρα" και πολεμάει το τέλμα, βελτιώνοντας όπου μπορεί και όσο μπορεί με το skillset που διαθέτει, μεμονωμένα και σε ομάδες, στηρίζοντας την κοινωνία, ανανεώνοντας πηγές, βρίσκοντας νέες λύσεις σε παλιά προβλήματα, καινούργιους αποτελεσματικότερους τρόπους, χωρίς σημαιάκια, φανφάρες, κομματική και πολιτική στήριξη. Και, υπάρχει κάθε λόγος σε καθέναν μας να αφήσουμε στη πλάνη τους τους αυτο-λοβοτομημένους φίλους και γνωστούς μας, και να ασχοληθούμε / συγκροτηθούμε και εμείς μαζί τους, με τις τις ιδέες, τις ικανότητες μας, ενάντια στη γενικευμένη αποχαύνωση. Κι ας είμαστε εμείς που θα αλλάξουμε σιγά σιγά τον τόπο, όσο κι αν γνωρίζουμε ότι μπορεί να μη ζήσουμε για να δούμε τις αλλαγές ή ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εθνικά υπερήφανων Ελλήνων αγωνιστών της μούτζας, του καδρονιού και της μολότωφ, θα υπερηφανεύονται ότι αυτοί άλλαξαν προς το καλύτερο την Ελλάδα, ότι έσωσαν τη χώρα, κλπ. Σημασία δεν έχει πάντα η άφιξη, αλλά η πορεία. Καλή διαδρομή.
ΥΓ.
Στο εξής,
αυτό το blog και ο "ιδιοκτήτης" του
στρέφονται σε δημιουργικότερες ενασχολήσεις,
στα ίδια σημεία ενδιαφέροντος με πριν,
αλλά, με στόχο το νέο & το ουσιώδες,
μένοντας -κατά πεποίθηση-
μακρυά από χώρους καταστροφικής ρήξης,
μίσους, μισαλλοδοξίας & φανατισμού,
απέχοντας από μη παραγωγικές διαδικασίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου