ΤΟ Editorial του νέου τεύχους του Books' Journal - που από χθες κυκλοφορεί στα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας και σε καμιά εβδομάδα ανααμένεται και στην Θεσσαλονίκη, όπως μου είπε υπάλληλος του "Ιανού". Τελικά αυτά τα 450 χλμ. είναι πολύ περισσσότερα, φαίνεται...
Τα δύο πρωτοσέλιδα της εφημερίδας Αυριανή, που δημοσιεύονται παραπλεύρως, τα χωρίζει διάστημα μερικών εβδομάδων. Ο νέος γκουρού της εφημερίδας που, το πάλαι ποτέ, σε στενή σχέση με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Λαλιώτη, αυτοπροσδιοριζόταν ως «η εφημερίδα που γκρέμισε τον καραμανλισμό», ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας και εκπροσωπεί αυτό που, πριν από μερικά χρόνια, αυτοαποκαλούνταν «πληθυντική Αριστερά» και, σήμερα, έχει μετατραπεί σε ένα κομματικό μόρφωμα-πάτσγουορκ ιδεολογικών τάσεων και ομάδων λενινιστικών ή μαοϊκών αναφορών (πολλές από τις πρώην συνιστώσες), πολλές από τις οποίες αποστρέφονται τη δημοκρατία, τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, ακόμα και την κρατική εξουσία (ιδίως όταν την εκπροσωπεί η αστυνομία)!
Απ’ τη μια, λοιπόν, βρίσκονται οι συνιστώσες – με τις οποίες δεν είναι εύκολο να «καθαρίσει» κανείς, ιδίως όταν αυτές, λόγω της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στα δεδομένα του εκλογικού συστήματος, οφείλουν στην καλύτερη περίπτωση να λειτουργήσουν ως τάσεις στο εσωτερικό ενός ενιαίου κομματικού μορφώματος – με κίνδυνο την ιδεολογική περιθωριοποίησή τους ή, ακόμα σημαντικότερο, με κίνδυνο μείωσης των απολαβών τους από το τμήμα της κρατικής επιχορήγησης που σήμερα εισπράττουν.
Από την άλλη, το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει, ευκαιριακά προφανώς, ο πατέρας του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, ο εκδότης τα έντυπα του οποίου ήταν ο λόγος για την εισαγωγή στο ελληνικό λεξικό της έννοιας «αυριανισμός» προκειμένου να περιγραφεί η ιδιαίτερη δημοσιογραφία που προήγαγαν, κράμα λαϊκισμού, συκοφαντιών, χυδαιότητας και ψεμάτων. Η εφημερίδα που αποκαλούσε τον Χατζιδάκι «συκιά», η εφημερίδα που δημοσίευε εν γνώσει του ψεύδους πρωτοσέλιδο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πλάι στους «ναζί με τους οποίους [υποτίθεται ότι] συνεργαζόταν στην Κατοχή», η εφημερίδα που είχε συστηματικά απαξιωθεί από τα πνευματικά πρόσωπα που συγγένευαν με την Αριστερά κι από τα έντυπα του ανανεωτικού χώρου ως παράδειγμα στρεψοδικίας, σήμερα εξαιρείται από τα «διαπλεκόμενα» τα οποία καταγγέλλουν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Για ποιον λόγο, άραγε; Για να βγαίνουν οι εκπρόσωποι του κόμματος στο Kontra Channel ιδιοκτησίας Κουρή; Ο σκοπός, λοιπόν, αγιάζει τα μέσα;
Ο σκοπός επ’ ουδενί δεν αγιάζει τα μέσα, θα έλεγαν προσωπικότητες όπως ο Άγγελος Ελεφάντης ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, τους οποίους επικαλούνται αυτές τις μέρες, λόγω της επετείου του θανάτου τους, στελέχη και έντυπα και του ΣΥΡΙΖΑ – που δεν τους χαλάει η διεκδίκηση των σπαραγμάτων και της Ανανεωτικής Αριστεράς, έστω κι αν η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την Ανανεωτική Αριστερά σήμερα είναι ανύπαρκτη.
Η Ανανεωτική Αριστερά δεν θα προσέγγιζε ποτέ τον βαθύ συνδικαλιστικό συντεχνιασμό, μόνο και μόνο για να διεκδικήσει κομματική πελατεία. Ο Αλέξης Τσίπρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, κάνει προσπάθειες να αποδείξει τη βαθύτατη σχέση που επιδιώκει με πρόσωπα του προκλητικά κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Τις προάλλες συναντήθηκε ξανά με τον Νίκο Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ενώ φανερά χαριεντιζόταν με τον Παναγιώτη Καλφαγιάννη της ΠΟΣΠΕΡΤ – και τα δυο αυτά πρόσωπα εμβληματοποιούν τον πιο στείρο συντεχνιασμό της μεταπολίτευσης (αρκεί να ειπωθεί ότι ο τελευταίος εξαιρούσε από τις απεργίες που προκήρυσσε στην ΕΡΤ τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια και τις κυριακάτικες λειτουργίες μετά κηρύγματος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου, για να μη γίνεται δυσάρεστος σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, τους οπαδούς και τους θρησκόληπτους, αλλά κυρίως στις διοικήσεις των ομάδων και τους ιερωμένους με κοινωνική ισχύ).
Ένα από τα βασικά συστατικά της κατάρρευσης της χώρας έχει να κάνει με το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Με λάφυρο το κράτος, το οποίο συνεχώς διογκώνεται, τα πολιτικά κόμματα του δικομματισμού (αλλά, αναλογικά, και τα μικρότερα κόμματα του πολιτικού συστήματος) συντηρούσαν την ισχύ τους μοιράζοντας το Δημόσιο σε πολίτες – ή υποσχόμενα συμμετοχή στη μοιρασιά. Και ενώ από το παλιό σύστημα τα μεγάλα κόμματα κατέρρευσαν και απλώς προσπαθούν, προσαρμοζόμενα βίαια στις νέες συνθήκες, να επιβιώσουν προσβλέποντας μια επωφελέστερη γι’ αυτά συγκυρία, εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος, με λόγια που ακούγονται ευχάριστα, επιχειρεί να προσοικειωθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα όσων ψωμίζονται από το κράτος. Απ’ αυτή την άποψη, είναι συνεπής δύναμη με όλες τις λαϊκιστικές εκδοχές της αντιπολίτευσης. Ακόμα και με τις χυδαιότερες.
Ακόμα δηλαδή και με τον αυριανισμό.
Τα δύο πρωτοσέλιδα της εφημερίδας Αυριανή, που δημοσιεύονται παραπλεύρως, τα χωρίζει διάστημα μερικών εβδομάδων. Ο νέος γκουρού της εφημερίδας που, το πάλαι ποτέ, σε στενή σχέση με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Λαλιώτη, αυτοπροσδιοριζόταν ως «η εφημερίδα που γκρέμισε τον καραμανλισμό», ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας και εκπροσωπεί αυτό που, πριν από μερικά χρόνια, αυτοαποκαλούνταν «πληθυντική Αριστερά» και, σήμερα, έχει μετατραπεί σε ένα κομματικό μόρφωμα-πάτσγουορκ ιδεολογικών τάσεων και ομάδων λενινιστικών ή μαοϊκών αναφορών (πολλές από τις πρώην συνιστώσες), πολλές από τις οποίες αποστρέφονται τη δημοκρατία, τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, ακόμα και την κρατική εξουσία (ιδίως όταν την εκπροσωπεί η αστυνομία)!
Απ’ τη μια, λοιπόν, βρίσκονται οι συνιστώσες – με τις οποίες δεν είναι εύκολο να «καθαρίσει» κανείς, ιδίως όταν αυτές, λόγω της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στα δεδομένα του εκλογικού συστήματος, οφείλουν στην καλύτερη περίπτωση να λειτουργήσουν ως τάσεις στο εσωτερικό ενός ενιαίου κομματικού μορφώματος – με κίνδυνο την ιδεολογική περιθωριοποίησή τους ή, ακόμα σημαντικότερο, με κίνδυνο μείωσης των απολαβών τους από το τμήμα της κρατικής επιχορήγησης που σήμερα εισπράττουν.
Από την άλλη, το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει, ευκαιριακά προφανώς, ο πατέρας του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, ο εκδότης τα έντυπα του οποίου ήταν ο λόγος για την εισαγωγή στο ελληνικό λεξικό της έννοιας «αυριανισμός» προκειμένου να περιγραφεί η ιδιαίτερη δημοσιογραφία που προήγαγαν, κράμα λαϊκισμού, συκοφαντιών, χυδαιότητας και ψεμάτων. Η εφημερίδα που αποκαλούσε τον Χατζιδάκι «συκιά», η εφημερίδα που δημοσίευε εν γνώσει του ψεύδους πρωτοσέλιδο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πλάι στους «ναζί με τους οποίους [υποτίθεται ότι] συνεργαζόταν στην Κατοχή», η εφημερίδα που είχε συστηματικά απαξιωθεί από τα πνευματικά πρόσωπα που συγγένευαν με την Αριστερά κι από τα έντυπα του ανανεωτικού χώρου ως παράδειγμα στρεψοδικίας, σήμερα εξαιρείται από τα «διαπλεκόμενα» τα οποία καταγγέλλουν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Για ποιον λόγο, άραγε; Για να βγαίνουν οι εκπρόσωποι του κόμματος στο Kontra Channel ιδιοκτησίας Κουρή; Ο σκοπός, λοιπόν, αγιάζει τα μέσα;
Ο σκοπός επ’ ουδενί δεν αγιάζει τα μέσα, θα έλεγαν προσωπικότητες όπως ο Άγγελος Ελεφάντης ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, τους οποίους επικαλούνται αυτές τις μέρες, λόγω της επετείου του θανάτου τους, στελέχη και έντυπα και του ΣΥΡΙΖΑ – που δεν τους χαλάει η διεκδίκηση των σπαραγμάτων και της Ανανεωτικής Αριστεράς, έστω κι αν η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την Ανανεωτική Αριστερά σήμερα είναι ανύπαρκτη.
Η Ανανεωτική Αριστερά δεν θα προσέγγιζε ποτέ τον βαθύ συνδικαλιστικό συντεχνιασμό, μόνο και μόνο για να διεκδικήσει κομματική πελατεία. Ο Αλέξης Τσίπρας, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, κάνει προσπάθειες να αποδείξει τη βαθύτατη σχέση που επιδιώκει με πρόσωπα του προκλητικά κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Τις προάλλες συναντήθηκε ξανά με τον Νίκο Φωτόπουλο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ενώ φανερά χαριεντιζόταν με τον Παναγιώτη Καλφαγιάννη της ΠΟΣΠΕΡΤ – και τα δυο αυτά πρόσωπα εμβληματοποιούν τον πιο στείρο συντεχνιασμό της μεταπολίτευσης (αρκεί να ειπωθεί ότι ο τελευταίος εξαιρούσε από τις απεργίες που προκήρυσσε στην ΕΡΤ τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια και τις κυριακάτικες λειτουργίες μετά κηρύγματος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου, για να μη γίνεται δυσάρεστος σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, τους οπαδούς και τους θρησκόληπτους, αλλά κυρίως στις διοικήσεις των ομάδων και τους ιερωμένους με κοινωνική ισχύ).
Ένα από τα βασικά συστατικά της κατάρρευσης της χώρας έχει να κάνει με το πελατειακό πολιτικό σύστημα. Με λάφυρο το κράτος, το οποίο συνεχώς διογκώνεται, τα πολιτικά κόμματα του δικομματισμού (αλλά, αναλογικά, και τα μικρότερα κόμματα του πολιτικού συστήματος) συντηρούσαν την ισχύ τους μοιράζοντας το Δημόσιο σε πολίτες – ή υποσχόμενα συμμετοχή στη μοιρασιά. Και ενώ από το παλιό σύστημα τα μεγάλα κόμματα κατέρρευσαν και απλώς προσπαθούν, προσαρμοζόμενα βίαια στις νέες συνθήκες, να επιβιώσουν προσβλέποντας μια επωφελέστερη γι’ αυτά συγκυρία, εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος, με λόγια που ακούγονται ευχάριστα, επιχειρεί να προσοικειωθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα όσων ψωμίζονται από το κράτος. Απ’ αυτή την άποψη, είναι συνεπής δύναμη με όλες τις λαϊκιστικές εκδοχές της αντιπολίτευσης. Ακόμα και με τις χυδαιότερες.
Ακόμα δηλαδή και με τον αυριανισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου