Κώστας Μασσέρας | Αποδοχή

Η μοναδικότητα (μοναχικότητα) μιας αποδοχής

Σε μια ηλικία,που έχεις αποδεχτεί ένα τρόπο ζωής,
Χωρίς μεγάλα περιθώρια ελιγμών, είναι αλήθεια,
Αρκετά όμως σίγουρος ,για τον εαυτό σου και τον κόσμο
Αυτό που οι πολλοί λένε τακτοποίηση.,
Και ύστερα, ξαφνικά μια στιγμή ,όλα σκοτεινιάζουν,
Είσαι ο πρωταγωνιστής σε ένα άδειο θέατρο
μόνος...
πρέπει να τα πεις,
μόνος
να το ξεκαθαρίσεις
αυτή την φορά και για πάντα
είναι μια απέραντη μοναξιά που αναδύεται
μια σκοτεινιά
χωρίς κανένα λόγο
με ταίρι ή χωρίς
όταν όλα πηγαίνουν καλά
ή εντελώς χάλια
χωρίς διάκριση., είναι ένα χαστούκι
που περιμένει μια αντίδραση,
μη της γυρίσεις το πρόσωπο σου...

Είχα την ίδια πλημμύρα μέσα μου ,όταν δούλευα την «Αποδοχή».Το έκαναν χειρότερο αναπάντητα ερωτήματα όπως : η μοναχικότητα μας είναι ταυτόσημη με τη μοναδικότητά μας .
Είμαστε αυτό που πιστεύουμε ή κουβαλάμε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς ; Πως θα
αντιδρούσαμε ,αν καταστρέφαμε αυτή την εικόνα ; Άρχιζα να φωτογραφίζω δίνοντας ρόλους σε
ανθρώπους που γνώριζα ελάχιστα , αλλά που είχα τη συνενοχή τους και την εμπιστοσύνη τους. Δεν γνώριζα επίσης τους χώρους όπου ζούσαν, έτσι ,ενώ είχα κάποιες συγκεκριμένες ιδέες έπρεπε να τις προσαρμόσω στις συνθήκες που έβρισκα κάθε φορά. Έπρεπε να αυτοσχεδιάσω. Λοιπόν...
Αράδιασα στα ξένα έπιπλα τις σκέψεις μου. ....

Κώστας Μασσέρας