Στο τούνελ... Χωρίς φως

ΔΙΑΒΑΖΩ σε χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ ότι για μια εβδομάδα αργότερα, στις 20 Νοεμβρίου, μετέθεσαν χθες οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης τον χρόνο της απόφασης για την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ, καθώς ούτε χθες μπόρεσαν να συμφωνήσουν με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως προς τον τρόπο εξασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους, ενώ η Ελλάδα απέσπασε τουλάχιστον τη συγκατάθεση των πιστωτών της για τη διετή επιμήκυνση του προγράμματος έως το 2016. Το ΔΝΤ τάσσεται κατηγορηματικά υπέρ ενός νέου κουρέματος του χρέους, το οποίο όμως θα κληθούν να υποστούν - αυτή τη φορά - οι λεγόμενοι επίσημοι πιστωτές, δηλαδή τα κράτη της ευρωζώνης. Τα τελευταία, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν. «Εξετάζουμε όλες τις εναλλακτικές λύσεις», επέμεινε χθες η κ. Λαγκάρντ απαντώντας σε σχετικό ερώτημα, ενώ ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είπε πως δεν πιστεύει ότι «το κούρεμα του επίσημου τομέα θα βοηθήσει».

Πέρα από την σαφή κίνηση των πιστωτών για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους, τίθεται και η παράμετρος της αξιοπιστίας, που δεν πρόκειται παρά την έσχατη ώρα να τεθεί στο τραπέζι της διεθνούς πολιτικής σκηνής: αν η δανειακή σύμβαση δεν συνεχίσει να μας καλύπτει έναντι των πιστωτών μας, θα επέλθει η κατάρρευση της εσωτερικής πολιτιής σκηνής και κοινωνική έκρηξη, που αναμφισβήτητα θα προκαλέσει ντόμινο στις αγορές. Αν πάλι η δανειακή σύμβαση συνεχίσει να μας καλύπτει έναντι των πιστωτών μας, εικάζεται ότι η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει το πλεόνασμα όχι για ανάπτυξη αλλά για βόλεμα των ημέτερων και εξυπηρέτηση του πελατειακού κράτους ώσπου και πάλι να βρεθούμε ενώπιον της κατάρρευσης. Και πως ακριβώς να μην εικάζετααι κάτι τέτοιο, όταν η κυβέρνηση από την ημέρα της εκλογής της και εξής το μόνο πράγμα που κάνει είναι να διαπραγματεύεται με την Τρόικα ισοδύναμα μέτρα με αυτά που προτάθηκαν από τους τεχνικούς συμβούλους, τα οποία στραγγαλίζουν οποιαδήποτε προοπτική για ανάπτυξη, και απομειώνουν εισοδήματα των μισθωτών και συνταξιούχων, και τσακίζουν κάθε επιχειρηματική προσπάθεια προκειμένου να μην θιγούν σε τίποτα οι εγκαθιδρυμένες ελίτ των συνδικαλιστών, του Δημοσίου, των επιλεγμένων προμηθευτών του Κράτους με αδιαφανή κριτήρια, και λοιπά λαμόγια;

Με ρωτούν συχνά φίλοι “αν θεωρώ τα μέτρα δίκαια και αναγκαία”. Ουδέποτε είπα ότι θεωρώ τα συγκεκριμένα μέτρα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είπα, έγραψα και υποστήριξα ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη αυτή την στιγμή και η έκδοση εθνικού νομίσματος ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Είπα, έγραψα και υποστήριξα ότι το λεγόμενο “λόμπι της δραχμής” -τα διεθνή επενδυτικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τον μικρόψυχο προδότη Τσίπρα και τους ψευτο-εθνικιστικούς κύκλους τύπου ΣΠΙΘΑ- έχει πολλά να κερδίσει από μία δυνητική κατάρρευση του ελληνικού κράτους, ενώ οφελημένα θα βγουν και καμιά 200.000 καθάρματα που ειδοποιημένα από κάποιους κύκλους προ διετίας “εξήγαγαν” όλες τις καταθέσεις τους και επένδυσαν μέρος τους στις ασφαλίσεις του ελληνικού χρέους. Αλλά ότι τα μέτρα κινούνται προς σωστή κατεύθυνση ή ότι είναι δίκαια ουδέποτε το υπαινίχθηκα!

Αντίθετα, θεωρώ τα μέτρα μικροπολιτικά, μικρόψυχα και προσανατολισμένα ώστε να εξυπηρετούν τις εγκαθιδρυμένες πελατειακές σχέσεις του δικομματισμού που αυτή την στιγμή εκφράζεται κυρίως μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς σε αυτόν έχουν βρει στέγη τα περισσότερα καθιζήματα ΠΑΣΟΚ & ΝΔ. αυτό μας αφήνει όχι μονάχα "ακυβέρνητο καράβι", αλλά και Δημοκρατία χωρίς Αντιπολίτευση, ένα σύστημα που παραπαίει όπου φυσούν τα συμφέροντα που υποκινούν τους πολιτικούς. παράλληλα όμως, θεωρώ επικίνδυνη & παρελκυστική την λογική ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αυτοκτονήσει (να μην πάρει την δόση) και λαϊκίστικη και υποκρύπτουσα ατομικά συμφέροντα την αντιπολίτευση που ασκείται επί της βάσης ότι τα άδικα μέτρα έχει πάρει ή έχει οδηγήσει σε αυτά η Τρόικα. ΟΧΙ, τα άδικα μέτρα έχουν παρθεί από την κυβέρνηση σε συνεργασία με μια αντιπολίτευση που υλοποιείται παρελκυστικά παραπληροφορώντας τον λαό, τόσο για το πως φτάσαμε ως εδώ, σχετικά με το πως θα βγούμε από το τέλμα, όσο και ως προς το ποιός φταίει. τα μέτρα που πρότεινε η Τρόικα στα 2 πρώτα μνημόνια ήταν πολύ λιγότερο απεχθή και πολύ περισσότερο αποτελεσματικά. αν δεν είχαν συναντήσει τις αντιστάσεις που συνάντησαν από το συνδικαλιστικό κατεστημένο, το οποίο στηρίχθηκε στις ανερχόμενες δυνάμεις που υποτίθεται ότι αντιμάχονταν τον δικομματισμό (ενώ στην πραγματικότητα επιδίωκαν απλά να γίνουν ο βεζύρης στην θέση του βεζύρη), αν η κυβέρνηση του ΓΑΠ δεν ήταν τόσο άτολμη και αγκιστρωμένη στην εξυπηρέτηση και συντήρηση σχέσεων, και αν ανεξάρτητα πολιτικά κέντρα δεν μετρούσαν το πολιτικό κόστος, δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ, ακόμα και με σημείο εκκίνησης τα "greek statistics"!

Εν τω μεταξύ, στο 7,2% διαμορφώθηκε η ύφεση στο τρίτο τρίμηνο του 2012, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση μέσα στο έτος, ενώ σε σχέση με το περσινό τρίτο τρίμηνο, από την ελληνική οικονομία «χάθηκαν» 3,5 δισ. ευρώ. Μην αναρωτιέστε που πήγαν βεβαίως: με μηδενικές διαρθρωτικές αλλαγές σε όλους τους τομείς που το κράτος απορροφά, περιττεύει να πει κανείς που πάνε οι θυσίες μας...