Τα πλυμένα της τέχνης & η πόλη: Περπατώντας με το κεφάλι ψηλά

(δεξί κλικ, άνοιγμα σε νέα καρτέλα
για μεγέθυνση)

Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο θα πρέπει να ανατεθεί μία απολογία, καθώς ο απαγχονισμός του απολογούμενου είναι πιο βέβαιος από την ανατολή του ηλίου την επόμενη μέρα. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην σχολιάσω τις κακεντρεχείς ανοησίες που διαβάζω στο internet από χθες, οπότε η φίλη μου Νατάσα, μου έστρεψε το ενδιαφέρον στα σχόλια των αναγνωστών διάφορων Μέσων και Μύδια (ή Μήδεια, γιατί κατά κει πάει το πράγμα με τόση ανθρωποφαγία που μας δέρνει!). Στην συνέχεια, από καθαρή επαγγελματική ευσυνειδησία (δημοσιογράφος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι, αλλά και δεν ξε-γίνεσαι) διάβασα και μια καλή ποικιλία δημοσιευμάτων, γύρω από την "εικαστική μπουγάδα" που έστησαν σε μια μικρή πάροδο της Μελά και της Τσιμισκή -την Γρηγορίου Παλαμά- ένα εργαστήριο ζωγραφικής της Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης, και τρία της Φλώρινας.

Ετσι, κατεβαίνοντας τον δρόμο από την πλατεία Ναυαρίνου ως την θάλασσα, αν σηκώσετε το βλέμμα θα δείτε μια μπουγάδα αποτελούμενη από δεκάδες σεντόνια - καμβάδες να υπερίπτανται των κεφαλιών σας σε ύψος περί τα 5 μέτρα -πολύ ψηλά στ' αλήθεια, θα προτιμούσα να είναι λίγο χαμηλότερα για να μπορούμε να διακρίνουμε καλύτερα ορισμένα εξαιρετικά σχέδια και τυπώματα- περνώντας την Τσιμισκή, και έχοντας διανύσει απόσταση 4 οικοδομικών τετραγώνων. Ειρήσθω εν παρόδω, καλό είναι να θυμηθούμε να κοιτάξουμε λίγο "αριστερά - δεξιά" καθώς θα περνάμε τις καθέτους: καλή η Τέχνη, αλλά ας βγούμε ζωντανοί από την εναέρια εικαστική παρέμβαση. Πρόκειται για μια καταπληκτική  έκθεση, με μεγάλη ποικιλία προσεγγίσεων, και ποιοτήτων.

Κάπου εδώ λοιπόν κρύβεται μια ενδιαφέρουσα αλήθεια: πρόκειται για έργο - εγκατάσταση; Μήπως πρόκειται για έργα κρεμασμένα ανάμεσα στα μπαλκόνια; "Είναι καλαίσθητο τώρα αυτό;", όπως διάβασα σε ένα σχόλιο, σπεύσαντος νεοέλληνος να μας ενημερώσει για τις αισθητικές ανησυχίες του; Αντίθετα
εγώ δεν ρωτώ, προειδοποιώ όμως ότι εκφράζω μονάχα τον εαυτό μου. Ναι, για μένα είναι ένας ενδιαφέρον διάλογος με την πόλη. Μια εξαιρετική εικαστική παρέμβαση. Είναι φανερό, από τα έργα, ότι όλοι οι καλλιτέχνες δεν πήηραν στα σοβαρά εξίσου τα έργα τους. Επίσης, κάποια είναι λίγο "δυσανάγνωστα", άλλα περιέχουν δραματικές δυστοπίες, άλλα είναι γυμνές φωνές διαμαρτυρίας: ίσως, σε αρκετές περιπτώσεις, να ευσταθεί η αποστροφή "περίμενα κάτι παραπάνω από αυτόν τον καλλιτέχνη". Κάποια είναι και όμορφα, ή εντυπωσιακά. Κάποια άλλα αναγνωρίσιμα. Ενα είναι βέβαιο: η Γρηγορίου Παλαμά, από ένα μάλλον άχαρο στενό, έχει μεταμορφωθεί σε μια πινακοθήκη εικόνων, σε ένα αρχείο φωνής, σε μια βιβλιοθήκη απόψεων, σε ένα ρυάκι προβληματισμών, τέλος - τέλος, σε μιαν ενδιαφέρουσα αφορμή για να κοιτάξεις  ψηλά, πιο πάνω από σένα.

Κάπου εκεί είναι που πεθαίνει άδοξα -όχι στο πεδίο κάποια ένδοξης μάχης, όπως το φαντάστηκε αυτός που χτυπώντας το πληκτρολόγιο του το "εκστόμισε", αλλά αυτοκτονώντας, από την αίσθηση κενού σε  αυτή την κοιλότητα του  σώματος που ονομάζεται κρανίο- το επιχείρημα του αναγνώστη "Είναι καλαίσθητο τώρα αυτό;"  Το έλλειμμα παιδείας χάσκει ανοικτό. Και δεν είναι το μόνο. Παραδίπλα, πληγή χαίνουσα η παντελής ανικανότητα αντίληψης χωρίς παρωπίδες,  και "πρέπει". Ξέρετε πότε πεθαίνει ένα έργο τέχνης; Όταν "πρέπει"! Όταν κατισχύει η πρόταση "Ενα έργο τέχνης πρέπει να...". Τότε, τελειώσαμε! Μπαμ! Άντε γεια!

Η "εικαστική μπουγάδα" είναι  εκεί. Δείτε την, περπατήστε με το κεφάλι στραμμένο ψηλά. Διαβάστε/Νιώστε/Ακούστε. Προπάντων, ξεχάστε: δεν έχει καμία σημασία αν είνα ή όχι έργο τέχνης. Σημασία έχει ότι σε ένα μέρος της πόλης καμιά 50ριά νέοι άνθρωποι άρθρωσαν την φωνή τους που αναζητά αποδέκτη, και το κάναν με όποιον τρόπο ξέρουν, έχουν και μπορούν. Είναι κρίμα να μην περπατήσετε την Γρηγορίου Παλαμά., όσο διαρκεί αυτή η δράση.


Δείτε περισσότερες (και καλύτερες) φωτογραφίες ΕΔΩ.