Το πρόβλημα στο "εγώ"

Ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Γιάννης Μπουτάρης πριν μερικές μέρες δήλωσε ενώπιον δημοσιογράφων "εγώ είμαι Ποτάμι". Ξεχνά ότι όσοι τον ψηφίσαμε, δεν το πράξαμε ούτε για τις προηγούμενες δηλώσεις του σχετικά με το σε ποιον χώρο ανήκει, που υπήρξαν πολλές και ποικίλες τα 5 τελευταία χρόνια, ούτε για να είναι ο,τιδήποτε κομματικό τώρα. Τον αναδείξαμε στο τιμόνι της πόλης μας για Δήμαρχο. Αν λοιπόν ήθελε να δώσει προς τρίτους μία υπαρξιακή διαβεβαίωση, η δόκιμη θα ήταν "ο Δήμαρχος όλων των Θεσσαλονικέων". Αυτό, δεν σημαίνει ότι επιθυμώ έναν Δήμαρχο απολιτίκ -το είδος άλλωστε που προωθεί η ατζέντα του ψευτο-"πολιτική-δίχως-πολιτικούς" Σταύρου Θεοδωράκη. Ούτε θεωρώ φοβερό αμάρτημα κάποιος να αλλάζει πολιτικά κόμματα, ακόμη και πολιτικούς χώρους, που υποστηρίζει, στο πλαίσιο της ιδιότητάς του ως ενεργού Έλληνα πολίτη. Ωστόσο, το βρίσκω αδόκιμο, να χρησιμοποιεί το χρίσμα που του δόθηκε μαζικά και τον ανέδειξε σε "καπετάνιο"  μιας πόλης, ως προσωπική του περιουσία, ώστε να το διαχειρίζεται προς όφελος καθενός -με προσωπικό πολιτικό κριτήριο- αποφάσισε να υποστηρίξει στην  παρούσα συγκυρία. Όσες αρετές κι αν διαθέτει, εκπίπτει σοβαρά στα μάτια ανθρώπων που αποφάσισαν σε παρελθόντα χρόνο να πράξουν με ευθύνη και ωριμότητα τούτο που ο κ. Δήμαρχος φαίνεται ανίκανος να πράξει στην παρούσα συγκυρία: να αγνοήσουν κομματικές άγκυρες, να κάνουν στην άκρη ιδεολογικές επιταγές, να παραμερίσουν ιδεοληψίες του παρελθόντος και να ψηφίσουν με γνώμονα την πόλη.

Τελικά, δεν μπορείς να εκτιμήσεις εξ αρχής τις προσωπικότητες που παίζουν κυρίαρχο ρόλο στα δημόσια πράγματα. Η κριτική προσέγγιση σου  στα δημόσια πρόσωπα μοιάζει με την γλυπτική. Αναγκάζεσαι να εικάσεις την αξία και στην συνέχεια, καθώς αποκαλύπτονται οι αδυναμίες τους να απομειώσεις το υλικό της αρχικής σου εικασίας μέχρι να φανερωθεί ο πραγματικός εαυτός, οι δυνατότητες, και η ουσιαστική Αρετή: εκείνη που θα αντέξει μέχρι το τέλος σε κάθε πίεση, δόλο, πειρασμό.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι τον καιρό που τον ψήφισα ο Μπουτάρης ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Αν με προβληματίζει κάτι είναι η εγνωσμένη πολλάκις αδυναμία μας ως κοινωνική δομή να παράγουμε / προάγουμε πολιτικούς. Και αυτό είναι κάτι που απαιτεί κοινωνικές διεργασίες τέτοιες για να διορθωθεί, που, φοβάμαι, ξεπερνούν την μία γενιά, ενώ δεν έχουμε κάν ξεκινήσει.

Εν κατακλείδι, προβληματική στην φράση "εγώ είμαι Ποτάμι" δεν είναι η τρίτη λέξη, αλλά η πρώτη. Διότι, δήμαρχε μου, δεν είσαι "εγώ" ενόσω είσαι δήμαρχος, αλλά όλοι εμείς.