Τροφή για σκέψη από την 17η Μαρτίου του 1942

"Ήδη στα 17 του (στις 17 Μαρτίου του 1942) ο Ιζού, που τότε λεγόταν ακόμα Γκόλντστάιν, θα συλλάβει μια δική του ιδέα για τον πολιτισμό, την τέχνη και το νόημα της ζωής. Θα πειστεί -έχοντας διαβάσει "σχεδόν τα πάντα"- πως αυτό που κινεί την κοινωνική ζωή και την εξέλιξη δεν είναι το ένστικτο της συντήρησης και της επιβίωσης, αλλά η θέληση της δημιουργίας. Πιστεύει πως η δημιουργία είναι η υψηλότερη μορφή της ανθρώπινης δραστηριότητας, και η τέχνη είναι το κορύφωμα και η ουσία της. Ο καλλιτέχνης, σύμφωνα με τον έφηβο Ιζού, εγκαταλείπει, μέσω της δηημιουργικής πράξης, τον βούρκο της ασυνείδητης ύπαρξης και τείνει προς την αιωνιότητα της ιστορίας, την οποία (ιστορία) μετασχηματίζει συνειδητά. Η δημιουργία δεν είναι ποτέ ένα ζήτημα απλής υποκειμενικής παρέμβασης, αλλά μια αναγνώριση, και, εν συνεχεία, μια σκόπιμη χρήση των "μηχανισμών της επινόησης". Όλες οι αισθητικές μορφές, καθώς και οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί για τους οποίους ομιλούν, απολααμβάνουν μια κατάσταση διαρκούς διεύρυνσης και επέκτασης, φτάνουν σε ένα ανώτατο όριο, κι έπειτα οδηγούνται σε μια φάση αποδόμησης. 



 
Αυτή είναι, μας λέει ο Ιζού, η ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης, και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει. Το θέμα είναι να κυριαρχήσεις πάνω σ' αυτή την ιστορία. Στην πρώτη περίοδο, αυτή της διεύρυνσης, κάθε καινούργια μορφή (είτε πρόκειται για τη ζωγραφική των ιμπρεσσιονιστών, είτε για τις κοντές φούστες)  λειτουργεί ωσάν μια μεταφορά της ίδιας της ζωής. Σ' αυτή την φάση η καινούργια ζωή ενσωματώνεται στον κόσμο και τον  μετασχηματίζει. Έπειτα, μοιραία σχεδόν, παρακμάζει, αφού φτάσει στα όριά της, όπως παρακμάζει ο κόσμος. Στην δεύτερη περίοδο, την περίοδο της αποδόμησης, που είναι αναπόφευκτη, οι μορφές που επινοήθηκαν για να μετασχηματίζουν τον κόσμο, στρέφονται προς τον εαυτό τους και εκρύγνηνται προς τα μέσα, προς το εσωτερικό τους. Η μορφή αυτονομείται, ενώ η δράση γίνεται μια ατέρμονη σειρά από επαναλήψεις. Η συμβολική αποσύνθεση και αποδόμηση της μορφής δεν εκφράζει παρά την αντίστοιχη (και πραγματική) αποσύνθεση και αποδόμηση του κόσμου".

(απόσπασμα από το βιβλίο "Βορειοδυτικό πέρασμα"
του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη εκδοθέν από τις εκδόσεις "Κριτική")