Αν νοιαζόμασταν πραγματικά...

"Τα δανεικά, τα μνημόνια και όλα αυτά τα μισητά τεχνοκρατικά πράγματα, μας εξασφάλισαν απλά πίστωση χρόνου, για να βάλουμε το κεφάλι μας κάτω από το δροσερό νερό, να συνέλθουμε και να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε αλλαγές που θα είχαν ως αποτέλεσμα τη μεταλλαγή της οικονομίας, από στέρφα σε παραγωγική. Για να υπάρξουν δουλειές, να βελτιωθεί η ατομική και η κοινωνική οικονομική κατάσταση και να μπουν τα θεμέλια για να ζήσουμε σε μια ευημερούσα κοινωνία. Όχι χωρίς δυσκολίες, όχι χωρίς κόπο. Αν δε βρέξεις κώλο, ψάρι δεν τρως. Εμείς ροκανίσαμε τον χρόνο, επενδύοντας στο θυμό και εναποθέτοντας την ελπίδα στη συντεχνία. Συμπέρασμα; Η πίτα μίκρυνε, άρα πρέπει να βρω καλύτερη, ισχυρότερη κάστα για να τσιμπήσω ένα κομματάκι (ευελιξία το λένε οι ευγενικοί). Που και που βέβαια, ρίχναμε και μια ιαχή υπέρ των ανέργων και αναξιοπαθούντων. Όχι από πραγματικό ενδιαφέρον, μα για να καμουφλάρουμε το προσωπικό συμφέρον (βλ. Μπαλτάς αριστεία ίσον κοινωνική αδικία-ισοδύναμο παράδειγμα). Και ο καιρός περνούσε, και η κατάσταση χειροτέρευε. Και αντί να κοιτάμε το πιθάρι που σώθηκε από λάδι και να δούμε πως θα καλλιεργήσουμε το ρημαγμένο λιόφυτο, εμείς διαφωνούσαμε πως θα διανείμουμε τη μούργα. Κι έχει ο Θεός της Ελλάδος. Μόνο που η μούργα τέλεψε και ψάχνουμε φιλάνθρωπους να μας δανείσουν λάδι για να βγάλουμε πάλι τη χρονιά. Και βγαίνουμε και φωνάζουμε πως δεν έχουμε λάδι, δεν έχουμε ψωμί. Πεινάμε. Και όσοι δεν πεινάνε, φωνάζουν για αυτούς που πεινούν. Από αλληλεγγύη. "Λαϊκή εξέγερση" για τη διανομή. Κρίμα που ανακαλύψαμε τώρα τις κοινωνικές ανάγκες. Θα μπορούσαμε εδώ και πέντε χρόνια να διεκδικούμε αυτό για το οποίο, λεφτά υπήρχαν, γιατί τα είχαμε λάβει. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.Όχι ως λύση, μα ως αρχή. Μα, για αυτόν που δεν μπορεί, δε νοιάζονται παρά ελάχιστοι τελικά. Οι περισσότεροι τον χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους. Ψευδεπίφαση κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είναι που με νοιάζει η πάρτη μου, για σένα αγωνίζομαι φίλε, αναξιοπαθούντα. Είμαστε λίγοι σε αυτή τη χώρα, γνωριζόμαστε. Ας κόψουμε λοιπόν την πρόζα. Αν νοιαζόμασταν για τους ανέργους, θα αγωνιζόμασταν για πιο ανταγωνιστική οικονομία. Θα κατεβαίναμε στους δρόμους για να καταργηθούν πχ οι φόροι υπερ τρίτων. Θα συζητούσαμε για την παραγωγή, όχι τη διανομή. Η συζήτηση για τη διανομή του δημοσίου χρήματος γίνεται ανάμεσα στα ενδιαφερόμενα μέρη. Σε αυτούς που μπορούν να φάνε. Και είναι τόσο λίγοι.. Και του χρόνου θα ‘ναι ακόμη λιγότεροι".

-Τάσος Καρκαντζέλης