Από τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου κυκλοφορεί στο Facebook ένα σημείωμα του Μπαρίς Μπάλ που κατηγορείται για τρομοκρατία και συνελήφθη στην Θεσσαλονίκη που αξίζει προσοχής. Χωρίς να συνηγορώ υπέρ του γράφοντος, καθότι δεν έχω την δυνατότητα να διαστευρώσω τα όσα γράφει για την δράση του, δεν μπορώ να μην ενοχληθώ ως Έλληνας πολίτης, αλλά και ως πρώην δημοσιογράφος, από το "βόλεμα της καθημερινότητας" των Media. Ερευνητικό ρεπορτάζ πλέον δεν κάνει κανένας, έτσι; Όχι, τουλάχιστον, αν δεν έχει δοτά στοιχεία, και βεβαιότητα προσωπικής δόξας! Αντίθετα με πολλούς από τους αναγνώστες και σχολιαστές εκεί στους εικονικούς χώρους που κυκλοφορεί το κείμενο, δεν θα σχολιάσω ούτε την καταγραφόμενη ολιγωρία της Αστυνομίας να γνωρίζει ότι ο άνθρωπος που συνέλαβε είναι αναγνωρισμένος ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα, ούτε βέβαίως το ανυπόστατο του ισχυρισμού που διατυπώνεται από πολλούς ότι η Ελληνική Αστυνομία θα πρέπει να κρίνει ποια σήματα της Interpol να θεωρεί έγκυρα. Θα σας ζητήσω μονάχα να διαβάσετε και εσείς το κείμενο, και θα σας ενθαρρύνω να κρατάτε μία κριτική στάση για τα πράγματα. Την Πέμπτη 22 Ιανουαρίου δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την Ελληνική Αστυνομία σχετικά με την αίτησή μου, την οποία είχα καταθέσει στις 23 Οκτώβρη, για να μου χορηγηθεί διαβατήριο.
Μου ζητήθηκε να παρουσιαστώ 10 η ώρα το πρωί της επόμενης ημέρας στο Τμήμα Διαβατηρίων στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, για να μου κοινοποιήσουν ένα έγγραφο. Η μεγάλη καθυστέρηση και το ασυνήθιστο τηλεφώνημα, με έκαναν να υποψιαστώ ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τηλεφώνησα σε έναν δικηγόρο που ειδικεύεται σε θέματα προσφύγων και κάλεσα μία ΜΚΟ στην Αθήνα, προσπαθώντας να καταλάβω τί θα μπορούσε να συμβαίνει. Δεν έβγαλα άκρη και αποφάσισα να παρουσιαστώ στο Τμήμα. Επίσης, ασυνήθιστη ήταν η συμπεριφορά των υπαλλήλων οι οποίοι με δέχτηκαν με μεγάλη προθυμία στο γραφείο και καθώς με απασχολούσαν με την επίδοση του εγγράφου στο οποίο αναφερόταν ότι η
απάντηση για έκδοση διαβατηρίου ήταν αρνητική, ταυτόχρονα συγκρίναν τις φωτογραφίες μου και σχολίαζαν προσπαθώντας να σιγουρευτούν ότι πρόκειται για το άτομό μου. Μέσα σε λίγα λεπτά θα καταλάβαινα το γιατί. Πίστευαν πως είχαν πιάσει λαβράκι! Μέχρι και τα αυτιά τους γελούσαν! Με την είσοδο δύο αστυνομικών στο γραφείο και τη σωματική έρευνα, επισημοποιήθηκε η σύλληψή μου. Με οδήγησαν με ένα περιπολικό στο Αστυνομικό Τμήμα Ευόσμου. Εκεί ειδοποίησα την οικογένειά μου ότι με συνέλαβαν. Μετά από αρκετές ώρες με παρέλαβε το Tμήμα Αναζητήσεων και ξαναοδηγήθηκα στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης.
Σε αυτό το σημείο, ενημερώθηκα ότι υπάρχει διεθνές ένταλμα σύλληψης και αίτημα έκδοσής μου από την Τουρκία (σήμερα πια γνωρίζω ότι αυτό που υπάρχει είναι μία ερυθρά αγγελία της Ιντερπόλ το οποίο είναι αίτημα για προσωρινή σύλληψη ώστε να ακολουθήσει το αίτημα έκδοσης). Είχα ακούσει για παρόμοια περιστατικά, με πρωταγωνιστές πολιτικούς πρόσφυγες στην Ευρώπη και δεν είχα καμία αμφιβολία ότι είχα να κάνω με παλιές υποθέσεις οι οποίες πριν χρόνια με οδήγησαν στην Ελλάδα. Το 1995 ζήτησα πολιτικό άσυλο και το 1996 μου αναγνωρίστηκε η ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα λόγω της πολιτικής δράσης που είχα αναπτύξει ως μαθητής από το 1991 και έπειτα, δηλαδή σε ηλικία 13 ετών.
Εκείνη την περίοδο με συνέλαβαν αρκετές φορές, βασανίστηκα στα κρατητήρια της Ασφάλειας της Άγκυρας με το περιβόητο όνομα “Εργαστήρι Βαθιών Ερευνών” ( DAL), όπως χιλιάδες άλλοι νέοι της χώρας μου και κάποιοι από αυτούς έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα αυτών των βασανιστηρίων. Κατηγορήθηκα για συμμετοχή σε “παράνομες” πολιτικές οργανώσεις σε μία χώρα που δεν επιτρεπόταν νόμιμες (!), σύμφωνα με τους νόμους που είχε θεσπίσει η στρατιωτική χούντα του Εβρέν. Εκτελέσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξαφανίσεις, βιασμοί ήταν μόνο μερικές από τις πρακτικές των συμμοριών του παρακράτους, τις οποίες αμολούσαν πάνω σε όποιον τολμούσε να αντισταθεί για τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα.
Στα σχολεία δίδασκαν αξιωματικοί του στρατού, η χουντική προπαγάνδα “τουρκοισλαμικής” σύνθεσης ήταν παντού. Αντιστάθηκα σαν μαθητής, οργάνωσα διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες που όλες ήταν παράνομες διότι πολύ απλά δεν υπήρχαν νόμιμες. Για παράδειγμα, η εργατική πρωτομαγιά ήταν παράνομη και δεν επιτρεπόταν καμία συνάθροιση και περιστατικά δολοφονιών διαδηλωτών καταγραφόταν συχνά, καθώς ο τρόπος αντιμετώπισης των κοινωνικών γεγονότων από την πλευρά της Αστυνομίας ήταν να ανοίγει πυρ στους διαδηλωτές! Σωρεία παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων περιλαμβάνονται σε σχετικές εκθέσεις οργανώσεων, για εκείνη τη σκοτεινή περίοδο. Η δικαιοσύνη επίσης, κάλυπτε και προστάτευε τις πρακτικές της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής, εισαγγελείς έπαιρναν μέρος σε βασανισμούς κρατουμένων στην Ασφάλεια, η Ιατροδικαστική Υπηρεσία αρνούνταν να κάνει τη δουλειά της και κάλυπτε τους βασανισμούς χιλιάδων ανθρώπων.
Εν ολίγοις, η περίοδος αυτή είναι μία από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία της χώρας καταγωγής μου και σε γενική ομολογία, το γεγονός αυτό αναγνωρίζεται από την τουρκική κοινή γνώμη σήμερα.
Για την μαθητική μου αυτή δράση, δικάστηκα από τα περιβόητα Δικαστήρια Κρατικής Ασφάλειας (DGM), τα οποία ήταν μικτά δικαστήρια, δηλαδή με συμμετοχή στρατιωτικών στη σύνθεσή τους και είχαν επανιδρυθεί από την στρατιωτική χούντα του Εβρέν ως έκτακτα στρατοδικεία.Τα δικαστήρια αυτά, κρίθηκαν παράνομα και άκυρα από τα ευρωπαϊκά όργανα επειδή παραβίαζαν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ήταν συνήθης πρακτική της Αστυνομίας να κατηγορεί ανθρώπους χωρίς στοιχεία, βασιζόμενη σε ομολογίες κάτω από συνθήκες φρικτών βασανιστηρίων. Στο Ανώτατο Συμβούλιο Πειθαρχίας του Υπουργείου Παιδείας, προτού καν υπάρξει δικαστική απόφαση εναντίον μου, μου αφαιρέθηκε το δικαίωμα στην εκπαίδευση και μου απαγόρευσαν την είσοδο σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας για πάντα!
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και σε μία δίκη παρωδία, καταδικάστηκα ως καθοδηγητικό μέλος μιας μαθητικής παράνομης αριστερής οργάνωσης. Καθώς δεν είχα προφυλακιστεί, μπόρεσα να φύγω με περιπετειώδη τρόπο στην Ελλάδα. Συνέχισα τη ζωή μου ως ένας ευαίσθητος πολιτικά νέος και ταυτόχρονα αφοσιώθηκα στη μουσική, που ήταν πάντα μέρος της ζωής μου από πολύ μικρή ηλικία. Δημιούργησα οικογένεια, εργάστηκα ως μουσικός και καθηγητής μουσικής.
Σήμερα, ύστερα από είκοσι χρόνια, από μία μερίδα των ελληνικών ΜΜΕ αναπαράγονται ειδήσεις για δήθεν συμμετοχή μου σε τρομοκρατική οργάνωση, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι το εξής : η Τουρκία σκοπεύει να ζητήσει την έκδοσή μου για αυτήν ακριβώς την απόφαση που πριν είκοσι χρόνια με είχε καταδικάσει ως μέλος μιας "μαθητικής τρομοκρατικής" οργάνωσης, απόφαση που τελικώς οδήγησε στην αναγνώρισή μου ως πολιτικού πρόσφυγα στην Ελλάδα.
Το τουρκικό κράτος χωρίς να έχει λογοδοτήσει ουδέποτε για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει τη δεκαετία του 90, με εκτελέσεις, εξαφανίσεις και βασανισμούς χιλιάδων ανθρώπων, έχει το θράσος μετά από 20 χρόνια, να με βαφτίζει ως τρομοκράτη, βασιζόμενο σε αποφάσεις έκτακτων στρατοδικείων της εποχής εκείνης επειδή αγωνίστηκα ως μαθητής κατά της χουντικής εκπαίδευσης.
Η Τουρκία χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία της τρομοκρατίας, εκμεταλευόμενη και την διεθνή πολιτική συγκυρία, προσπαθεί να κρύψει το απάνθρωπο πρόσωπό της, την υποστήριξή της στην πραγματική τρομοκρατία όπως αυτή των δολοφόνων του ISIS. Προσπαθεί να πιέσει την Ευρώπη και να αντιστρέψει τις κατηγορίες εναντίον της, βαφτίζοντας ως τρομοκράτες αντιπολιτευόμενους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η κυβέρνηση Ερντογάν που ταλανίζεται από σκάνδαλα, ξεσκονίζει υποθέσεις του παρελθόντος, προσπαθώντας να εφεύρει διαρκώς εξωτερικούς εχθρούς και με εντάλματα όπως αυτό εναντίον μου, να κάνει συνεργούς σε αυτήν την προσπάθεια χώρες όπως η Ελλάδα.
Αυτές τις μέρες, γνωρίσαμε μία οργανωμένη καμπάνια στοχοποίησής μου στην οποία πήραν μέρος μια μεγάλη πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ, παρουσιάζοντας έναν απλό μουσικό και οικογενειάρχη σαν έναν διεθνή τρομοκράτη. Καταδικάζω αυτήν την υποκινούμενη, βρόμικη και αντιδεοντολογική δημοσιογραφία και καλώ όλους τους δημοκρατικούς και σκεπτόμενους ανθρώπους σε εγρήγορση σχετικά με τις ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου