Έχοντας ξεκαθαρίσει τι είναι και, κυρίως, τι δεν είναι η ταινία, μπορούμε να προχωρήσουμε στο δια ταύτα. Προσωπικά η ταινία δεν μου άρεσε. Και είναι ίσως τραγική ειρωνεία, αλλά και εγώ, ακριβως όπως οι προαναφερθέντες στην προηγούμενη παράγραφο θεατές, περίμενα κάτι διαφορετικό. Για την ακρίβεια, περίμενα πολύ περισσότερα απο μια ταινία που να δείχνει το αυτονόητο βουνό δυσκολιών που πρέπει να ξεπεράσει μια γυναίκα για να αγαπήσει, να υπηρετήσει, να υπομείνει και να επιμείνει στην σχέση της με έναν διαρκώς επιδεινούμενης υγείας ανάπηρο, παρα την οποία απαστράπτουσα προσωπικότητά του, και το ασίγαστο πνεύμα του. Περίμενα μια εμβάθυνση σε όλα αυτά που η ταινία φανερά δεν είχε διάθεση ούτε να αποκτήσει, ούτε να φτάσει. Περίμενα μια ταινία που να εμπνέει και εισέπραξα μια ταινία που απλά περιέγραφε τις καταστάσεις. Περίμενα περισσότερες της μιας κορυφαίες ερμηνείες. Κοινώς, παρακολούθησα μια ταινία γυρισμένη από την κλειδαρότρυπα, με απαντητική διαλεκτική απολογίας (π.χ. όταν επιβεβαιώνεται τρεις φορές μέσα στην ταινία πόσο αλώβητη άφησε την σεξουαλική ικανότητα του η ζοφερή αρρώστια), πνιγμένη στα αβαθή. Για να μην είμαι άδικος, υπήρξαν στιγμές που η ταινία προσέφερε με ειλικρίνεια συγκινησιακές αποστροφές, αλλά ήταν μάλλον λίγες και αποσπασματικές από το όλον.
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι δεν είναι μια ταινία που μου πρόσφερε κάτι, ή που έχω κάποιον λόγο να θυμάμαι.
Info για την ταινία στο IMDB.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου