Ξεκινήσαμε προχτές με μια πληροφορία από αγγλικές εφημερίδες ότι ο Καντάφι θα ανατινάξει τις πετρελαιοπηγές, σήμερα ένας πρώην υπουργός λέει ότι ο Καντάφι διέταξε την επίθεση στο Λόκερμπι και καλεί όποιον ενδιαφερόμενο (σε ποιόν να αναφέρεται άραγε;) να του το αποδείξει, παράλληλα "επιβεβαιώνονται" (από που αλήθεια;) στις ιταλικές (!) εφημερίδες 10,000 νεκροί σε μία μέρα (ήταν 289 μόλις τη προηγούμενη μέρα, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές), κι έτσι η Επανάσταση σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια εξαιρετικά παρεμβατική επέμβαση.
Αποτελεί τη συζήτηση των ημερών η επέμβαση. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχουν κάποιοι που είναι "υπέρ" και κάποιοι που είναι "κατά". Στη πραγματικότητα κανείς από τους δύο δεν ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Ακόμη και οι ψυχραιμότεροι απο όσους έπνεαν τα μαίνεα κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη "καθυστερημένη" αντίδραση τη μία μέρα, όταν έγιναν δηλώσεις και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μίλησε για "περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και έκφρασης, οι ίδιοι κήνσορες είπαν ότι η διατύπωση ήταν αβάσταχτα ελαφριά! Την επόμενη μέρα η Μέρκελ είπε "The news we've had from Libya yesterday and today is worrying and the speech by Gaddafi this afternoon was very, very frightening, especially because he virtually declared war on his own people. If the use of violence does not cease then Germany will exhaust every possibility to exert pressure and influence on Libya.", κι οι ίδιοι (τονίζω, οι ψυχραιμότεροι από αυτούς) αναφώνισαν "Για πόλεμο το πάει;" Μετά ακολούθησαν κατά σειρά ανά μισή μέρα όσα περιγράφω στην εισαγωγή...
Τι πρέπει να γίνεται αλήθεια σε περιπτώσεις εμφυλίου σπαραγμού; Θα πρέπει να παρεμβαίνει στρατιωτικά ή όχι, η διεθνής κοινότητα; Και πως θα πρέπει να παρεμβαίνει; Οι απαντήσεις είναι ποικίλες και στις περισσότερες περιπτώσεις εξαρτημένες από τα ιδεολογήματα του καθενός (ελάχιστες ολοκληρωμένες πολιτικές ιδεολογίες αγνοούν σε τέτοιον βαθμό τη πραγματικότητα, πολιτική ή άλλη, όσο τα ιδεολογήματα όσων τις "διακονούν").
Αποτελεί τη συζήτηση των ημερών η επέμβαση. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχουν κάποιοι που είναι "υπέρ" και κάποιοι που είναι "κατά". Στη πραγματικότητα κανείς από τους δύο δεν ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Ακόμη και οι ψυχραιμότεροι απο όσους έπνεαν τα μαίνεα κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη "καθυστερημένη" αντίδραση τη μία μέρα, όταν έγιναν δηλώσεις και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μίλησε για "περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και έκφρασης, οι ίδιοι κήνσορες είπαν ότι η διατύπωση ήταν αβάσταχτα ελαφριά! Την επόμενη μέρα η Μέρκελ είπε "The news we've had from Libya yesterday and today is worrying and the speech by Gaddafi this afternoon was very, very frightening, especially because he virtually declared war on his own people. If the use of violence does not cease then Germany will exhaust every possibility to exert pressure and influence on Libya.", κι οι ίδιοι (τονίζω, οι ψυχραιμότεροι από αυτούς) αναφώνισαν "Για πόλεμο το πάει;" Μετά ακολούθησαν κατά σειρά ανά μισή μέρα όσα περιγράφω στην εισαγωγή...
Τι πρέπει να γίνεται αλήθεια σε περιπτώσεις εμφυλίου σπαραγμού; Θα πρέπει να παρεμβαίνει στρατιωτικά ή όχι, η διεθνής κοινότητα; Και πως θα πρέπει να παρεμβαίνει; Οι απαντήσεις είναι ποικίλες και στις περισσότερες περιπτώσεις εξαρτημένες από τα ιδεολογήματα του καθενός (ελάχιστες ολοκληρωμένες πολιτικές ιδεολογίες αγνοούν σε τέτοιον βαθμό τη πραγματικότητα, πολιτική ή άλλη, όσο τα ιδεολογήματα όσων τις "διακονούν").
Δύο είναι οι ρεαλιστικότερες -κατά τη γνώμη μου- απόψεις. Η πρώτη δέχεται ότι ακόμη κι αν ένας λαός είναι αντιμέτωπος με έναν αιμοσταγή και αδίστακτο ηγέτη θα πρέπει να αφήνεται να ολοκληρώσει μόνος του την επανάσταση. Μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι η άποψη αυτή δεν έχει τελεσφορήσει ποτέ και πουθενά. Φαινομενικά και μόνο, έχει συμβεί σε τρεις περιπτώσεις: σ' αυτή που το Καθεστώς έχει τη πλήρη στήριξη των Συμφερόντων και πολλές πιθανότητες να επιβιώσει, αν ο αναδεικνυόμενος ως "νέος ηγέτης" επιδείξει στυγνότητα και ταχύτητα στην κατάληψη της εξουσίας -ώστε από κακό υπολογισμό να τον αφήσουν να ανέλθει, και, τέλος, στη περίπτωση που ο "νέος ηγέτης" είναι πιόνι τους. Και τις τρεις περιπτώσεις θα τις βρείτε στην ιστορία του συνόλου της Λατινικής Αμερικής από το '70 μέχρι σήμερα.
Η δεύτερη περίπτωση βλέπει την εμπράγματη επέμβαση, αλλά όχι την άμεση επέμβαση. Γιατί; Διότι, πολύ απλά, αν η επέμβαση είναι άμεση, οι δυνάμεις του λαού που ποθεί την "ελευθερία" δεν θα έχουν εξαντληθεί, κι ούτε εν όψει της εξάντλησης αυτής κανείς τους θα έχει “στρέψει με ελπίδα το βλέμμα του στις "Ξένες Δυνάμεις". Ενόσω δεν έχει συμβεί αυτό, μία επέμβαση είναι πολύ επικίνδυνη για τις "Ξένες Δυνάμεις", διότι αν ο στρατηγικός σχεδιασμός της δεν ικανοποιεί τα μαινόμενα πλήθη, θα πρέπει η επέμβαση να αρχίσει να "βαράει" και στις δύο πλευρές! Επίσης, στη περίπτωση που η επέμβαση έχει ηθικό έρεισμα σε ένα μέρος του πληθυσμού, μπορεί να γίνει ευκολότερα αποδεκτό ένα πιο μακροπρόθεσμο σχέδιο "διάσωσης" κι ανάκαμψης, το οποίο στη πραγματικότητα θα καθιστά καθοριστικό παράγοντα τις "Ξένες Δυνάμεις" στη νομή της εξουσίας. Το είδαμε στο Ιράκ, μάλλον θα το ξαναδούμε σύντομα στη Λιβύη....
Παρατήρηση με ιδιαίτερη αξία, είναι η ακολουθία της πολιτικής νομιμοποίησης του αιτήματος για επέμβαση.
Και στη περίπτωση του Ιράκ αλλά και σε αυτή τη περίπτωση πρώτος και κύριος παράγοντας είναι το πετρέλαιο, το οποίο προβάλλεται ως "εθνική περιουσία". Βεβαίως και στις δύο περιπτώσεις το πετρέλαιο δεν είναι εθνική περιουσία, αφού η εκμετάλλευση του στο συντριπτικό ποσοστό του προϊόντος ανήκει σε ξένες εταιρείες, μέσω συμφωνιών που έχουν κλειστεί από το προηγούμενο καθεστώς. Στη λογική της προστασίας των εθνικών πόρων λοιπόν, μία δύναμη επέμβασης το πρώτο που θα κάνει είναι να "προστατεύσει" τις πετρελαιοπηγές (εν τω μεταξύ ο κόσμος θα συνεχίσει να σκοτώνεται).
Το δεύτερο που κάνει είναι να επέμβει κατά του καθεστώτος, φροντίζοντας ο ηγέτης είτε να δολοφονηθεί (αν δεν γίνεται διαφορετικά) είτε να συρθεί στη Δικαιοσύνη, αλλά και να αποκαταστήσει μία προσωρινή μορφή διακυβέρνησης, η οποία βεβαίως να είναι διπλωματικά αποδεκτή. Κοινώς, εγκαθιδρύει μία "ουδέτερη" κυβέρνηση. Η ερώτηση σε αυτή τη περίπτωση είναι "ουδέτερη προς ποιόν;" Και με ποια στελέχη; Στην συνέχεια "βοηθάει" τον λαό (ανθρωπιστική βοήθεια) και φροντίζει "να οδηγηθεί η χώρα στην ανάπτυξη" (παλιότερα εκτεταμένα δάνεια, σήμερα μάλλον ευθύς ακροβολισμός ξένων εταιρειών σε όλες τις νευραλγικές λειτουργίες του κράτους και της αγοράς).
Οι πετρελαιοπηγές -ως νομιμοποιητικός παράγοντας, νομιμοποιούν τη στρατιωτική επέμβαση προς τα οικονομικά συμφέροντα, που είναι λιγότερο πρόθυμα να εμπλέξουν το σύστημα "πολιτική-διπλωματία" στις δουλειές τους, απ' ό,τι παλιότερα. Το Λόκερμπι νομιμμοποιεί την ανάληψη δράσης προς ορισμένους λαούς (Αμερικανούς, Δυτική & Κεντρική Ευρώπη). Οι χιλιάδες νεκροί "αθώοι" νομιμοποιούν την επέμβαση ως ορθολογική επιλογή προς όλους τους υπόλοιπους.
Ο λαός της Λιβύης επαναστάτησε ενάντια σ' έναν εξωνημένο από τους Δυτικούς δικτάτορα, και θα παραδώσει ευθέως τη διακυβέρνηση της χώρας στους ίδιους. Μακάρι, να κάνουν την έκπληξη, αλλά δε φαντάζομαι είτε ότι μπορούν, είτε ότι ξέρουν αυτή τη στιγμή ότι το θέλουν.
Οι πετρελαιοπηγές -ως νομιμοποιητικός παράγοντας, νομιμοποιούν τη στρατιωτική επέμβαση προς τα οικονομικά συμφέροντα, που είναι λιγότερο πρόθυμα να εμπλέξουν το σύστημα "πολιτική-διπλωματία" στις δουλειές τους, απ' ό,τι παλιότερα. Το Λόκερμπι νομιμμοποιεί την ανάληψη δράσης προς ορισμένους λαούς (Αμερικανούς, Δυτική & Κεντρική Ευρώπη). Οι χιλιάδες νεκροί "αθώοι" νομιμοποιούν την επέμβαση ως ορθολογική επιλογή προς όλους τους υπόλοιπους.
Ο λαός της Λιβύης επαναστάτησε ενάντια σ' έναν εξωνημένο από τους Δυτικούς δικτάτορα, και θα παραδώσει ευθέως τη διακυβέρνηση της χώρας στους ίδιους. Μακάρι, να κάνουν την έκπληξη, αλλά δε φαντάζομαι είτε ότι μπορούν, είτε ότι ξέρουν αυτή τη στιγμή ότι το θέλουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου