Αναδημοσιεύω από το ενδιαφέρον blog
το άρθρο "Μια χώρα που δεν θέλει...",
καθώς εκφράζει με γλαφυρό τρόπο
τη κατάντια των ημερών...
Με μεγάλα γράμματα
εμφανίζονται οι σύνδεσμοι (links)
- αναφορές του κειμένου σε άλλα άρθρα.
Σήμερα ακούω τα πιο ανησυχητικά και ανεύθυνα πράγματα: Θεωρίες συνωμοσίας οτι οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο δεν μπορεί να μην είναι κατευθυνόμενες από τη CIA, οτι στην πορεία θα έχουμε νεκρούς, οτι έχουν έλθει skinheads εισαγωγής για να κάνουν προβοκάτσιες, αλλά και ταυτόχρονα στελέχη της αριστεράς να παρομοιάζουν την αυριανή απεργία με την αιματηρή εξέγερση στην πλατεία Ταχρίρ ή ακόμα και ευθέως να ζητούν να γίνει το ίδιο κι εδώ. Κλασσικά ελληνική πολιτική ζωή δηλαδή - κατά τα άλλα μας φταίει ο δικομματισμός για τα χάλια μας...
Δεν μας φτάνει η οικονομική μας μιζέρια από τα υπάρχοντα χρέη, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και μια χώρα που αρνείται να βελτιωθεί, σχεδόν σε κάθε επίπεδο. Από τα πιο μικρά να αρχίσει κανείς, τον πιάνει απελπισία: Πας στο μετρό να αλλάξεις τα παλιά εισιτήρια (με τα πανάκριβα καινούργια), αλλά ανακαλύπτεις οτι υπάρχουν μόνο 5 σημεία αλλαγής - κι εκεί έχει ουρές. Πας στο φαρμακείο να βρεις κάτι νυχτιάτικα, αλλά οι συνδικαλιστές δεν έχουν φροντίσει το στοιχειώδες, να ανανεώνουν τις καρτέλες με τα εφημερεύοντα - μόνο να διεξάγουν απεργιακούς αγώνες ξέρουν.
Πας να εκμεταλλευθείς την κρίση, τουλάχιστον για να σταματήσεις παθογένειες δεκαετιών - κι έχεις απέναντι σου τους κυβερνητικούς βουλευτές που αντιδρούν με κάθε τρόπο στο να σταματήσει επέκταση του τσιμέντου και η καταστροφή νησιών και ιδιαίτερου κάλλους περιοχών, γιατί “θα δώσουμε τη χαριστική βολή στην οικοδομή” (αφού βαφτίσαμε Natura όποιο ρυάκι μας βόλευε, γιατί υπήρχαν και προγράμματα). Πας να βοηθήσεις και να εξετάσεις τους μετανάστες που απεργούν σε κακές συνθήκες υγιεινής και κοντεύεις να φας ξύλο, από κάποιους φανατικούς, που τους “περιφρουρούν”. Πας να αλλάξεις τα πράγματα στην Αθήνα, αλλά “δι ασήμαντον αφορμήν” έχεις τρεις αντιδημάρχους να παραιτούνται - και τον Κακλαμάνη να ασκεί αντιπολίτευση, τρομάρα μας.
Πας να συζητήσεις για το πώς πρέπει να αλλάξουν οι (νεοδημοκρατικές) συμβάσεις για την κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων και βρίσκεσαι ανάμεσα σε ένα “κίνημα γενικής ανυπακοής” (που επωφελείται, αλλά αρνείται να πληρώσει το τίμημα και δεν αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις αυτού του μαξιμαλισμού - μέχρι και στην Αττική Οδό, μου άνοιξε δρόμο το ΠΑΜΕ, τις προάλλες) και τους εκβιασμούς των εργολάβων οτι θα καθυστερήσουν ή/και θα αναστείλουν τα έργα, με όλους μας να πληρώνουμε τον λογαριασμό. Πας να συζητήσεις για την Κερατέα - και βρίσκεσαι ανάμεσα σε κατοίκους που χρησιμοποιούν μολότωφ (χάνοντας αυτομάτως το όποιο δίκιο τους) και των συμφερόντων (πάλι) ενός εργολάβου.
Πας να βρεις αντίβαρο στα λάθη της κυβερνητικής πολιτικής και συναντάς όλα τα χρεωκοπημένα ανθυποστελέχη μιας φαύλης διακυβέρνησης, που τώρα έχουν μεταπηδήσει στην αντιπολίτευση - και παριστάνουν τις “πασιονάριες”. Πας να βρεις την “επανάσταση των σιωπηλών” - και αντί αυτού βλέπεις όλους τους καραγκιόζηδες επί σκηνής.
Πας να διακρίνεις (έστω) μια κοινωνία που είναι έτοιμη να διδαχθεί από τα λάθη της - ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές αστοχίες και καθυστερήσεις και ακούς συνέχεια τη λογική του συμψηφισμού. Πας να βρεις τις συντεχνίες (με προεξάρχουσα την πολιτικο/μιντιακή τάξη) με διάθεση να συμβάλουν στην κοινή σωτηρία - και βρίσκεις στην καλύτερη περίπτωση ένα μούδιασμα. Πας να αναζητήσεις έναν συνδικαλισμό που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων και δεν συμβάλλει στην παράλυση της χώρας - και βρίσκεις κούφια λόγια και μια διαρκή καταταλαιπώρηση των πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού.
Εγώ βλέπω μια χώρα που δεν θέλει να μάθει. Που δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει άρδην αυτούς που λυμαίνονται τη δημόσια ζωή αντικαθιστώντας τους με ενός άλλου ήθους ανθρώπους - γιατί “αυτοί είμαστε”. Που έχει (κακο)μάθει μόνο να αντιδρά - και να μην κάνει τίποτα για να βελτιώσει την πορεία της και τις τεράστιες αδυναμίες της. Μια χώρα γεμάτη υποκριτές πατριώτες, που δεν ενοχλούνται καθόλου από την καταπάτηση του 40% της δημόσιας περιουσίας.
Πας να εκμεταλλευθείς την κρίση, τουλάχιστον για να σταματήσεις παθογένειες δεκαετιών - κι έχεις απέναντι σου τους κυβερνητικούς βουλευτές που αντιδρούν με κάθε τρόπο στο να σταματήσει επέκταση του τσιμέντου και η καταστροφή νησιών και ιδιαίτερου κάλλους περιοχών, γιατί “θα δώσουμε τη χαριστική βολή στην οικοδομή” (αφού βαφτίσαμε Natura όποιο ρυάκι μας βόλευε, γιατί υπήρχαν και προγράμματα). Πας να βοηθήσεις και να εξετάσεις τους μετανάστες που απεργούν σε κακές συνθήκες υγιεινής και κοντεύεις να φας ξύλο, από κάποιους φανατικούς, που τους “περιφρουρούν”. Πας να αλλάξεις τα πράγματα στην Αθήνα, αλλά “δι ασήμαντον αφορμήν” έχεις τρεις αντιδημάρχους να παραιτούνται - και τον Κακλαμάνη να ασκεί αντιπολίτευση, τρομάρα μας.
Πας να συζητήσεις για το πώς πρέπει να αλλάξουν οι (νεοδημοκρατικές) συμβάσεις για την κατασκευή των αυτοκινητοδρόμων και βρίσκεσαι ανάμεσα σε ένα “κίνημα γενικής ανυπακοής” (που επωφελείται, αλλά αρνείται να πληρώσει το τίμημα και δεν αντιλαμβάνεται τις επιπτώσεις αυτού του μαξιμαλισμού - μέχρι και στην Αττική Οδό, μου άνοιξε δρόμο το ΠΑΜΕ, τις προάλλες) και τους εκβιασμούς των εργολάβων οτι θα καθυστερήσουν ή/και θα αναστείλουν τα έργα, με όλους μας να πληρώνουμε τον λογαριασμό. Πας να συζητήσεις για την Κερατέα - και βρίσκεσαι ανάμεσα σε κατοίκους που χρησιμοποιούν μολότωφ (χάνοντας αυτομάτως το όποιο δίκιο τους) και των συμφερόντων (πάλι) ενός εργολάβου.
Πας να βρεις αντίβαρο στα λάθη της κυβερνητικής πολιτικής και συναντάς όλα τα χρεωκοπημένα ανθυποστελέχη μιας φαύλης διακυβέρνησης, που τώρα έχουν μεταπηδήσει στην αντιπολίτευση - και παριστάνουν τις “πασιονάριες”. Πας να βρεις την “επανάσταση των σιωπηλών” - και αντί αυτού βλέπεις όλους τους καραγκιόζηδες επί σκηνής.
Πας να διακρίνεις (έστω) μια κοινωνία που είναι έτοιμη να διδαχθεί από τα λάθη της - ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές αστοχίες και καθυστερήσεις και ακούς συνέχεια τη λογική του συμψηφισμού. Πας να βρεις τις συντεχνίες (με προεξάρχουσα την πολιτικο/μιντιακή τάξη) με διάθεση να συμβάλουν στην κοινή σωτηρία - και βρίσκεις στην καλύτερη περίπτωση ένα μούδιασμα. Πας να αναζητήσεις έναν συνδικαλισμό που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων και δεν συμβάλλει στην παράλυση της χώρας - και βρίσκεις κούφια λόγια και μια διαρκή καταταλαιπώρηση των πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού.
Εγώ βλέπω μια χώρα που δεν θέλει να μάθει. Που δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει άρδην αυτούς που λυμαίνονται τη δημόσια ζωή αντικαθιστώντας τους με ενός άλλου ήθους ανθρώπους - γιατί “αυτοί είμαστε”. Που έχει (κακο)μάθει μόνο να αντιδρά - και να μην κάνει τίποτα για να βελτιώσει την πορεία της και τις τεράστιες αδυναμίες της. Μια χώρα γεμάτη υποκριτές πατριώτες, που δεν ενοχλούνται καθόλου από την καταπάτηση του 40% της δημόσιας περιουσίας.
Εύχομαι τουλάχιστον να καταφέρει να διοχετεύσει την οργή της σε κάτι δημιουργικό. Και να μπορέσει να διακρίνει οτι η ομορφιά ενός άοπλου αγώνα κατά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος δεν έχει καμία σχέση με την ασκήμια της βίας στη δημοκρατία.
Η φαυλότητα πολεμιέται μόνο με ειρηνικό τρόπο - και με πολλή (στοχευμένη) δουλειά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου