Φαίνεται πως ο παράδεισος αποφάσισε να κάνει ανακαίνιση αυτή τη περίοδο. Με τά την απώλεια του Νίκου Αλεξίου, η ελληνική εικαστική οικογένεια αποχαιρετά δεύτερο άξιο τέκνο της μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αν και ποτέ δεν είναι "η ώρα του θανάτου" τουλάχιστον στη περίπτωση του λάση Κανιάρη -αν και ακούγεται σκληρό- μπορούμε να μιλούμε για έναν δημιουργό που ευτύχησε να ξεδιπλώσει το σύνολο του έργο του, καθώς έφυγε από τη ζωή χθες, σε ηλικία 83 χρόνων. Καλλιτέχνης με διεθνή σταδιοδρομία, γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα. Από το 1946 και για σχεδόν πέντε χρόνια φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σπούδασε στη στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας τη δεκαετία του '50, ευτυχώντας να έχει καθηγητές τον Γιάννη Παππά, τον Πάνο Σαραφιανό, τον Γιάννη Μόραλη, ενώ εργάστηκε κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη για τις σκηνογραφικές δουλειές του. Κατόπιν των σπουδών του εγκαθίσταται στη Ρώμη, όπου ζει και εργάζεται μέχρι το τέλος του 1960, για να μετοικίσει εν συνεχεία στο Παρίσι, όπου ζει συνεχώς μέχρι μέχρι το 1976 -μέ ένα μικρό διάλειμμα 1967 εως 1969, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα κατόπιν της έκθεσης του τον Μάιο του 1969 με τους γύψους και τα γαρύφαλλα. Είναι πλέον διεθνώς γνωστός, και κάνει πολλές εκθέσεις σε όλη την Ευρώπη, κυρίως στη Σουηδία, το Παρίσι, τη Γερμνανία και την Ιταλία. Μάλιστα μένει για μιά σειρά από projects μερικούς μήνες στο Δ. Βερολίνο. Το 1976 εγκαθίσταται στην Ελλάδα, κατόπιν της εκλογής του ως καθηγητού στην έδρα ζωγραφικής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου. Το 1979-80 παρουσιάζει, σε συνεργασία με τη γκαλερί Bernier, στο εγκαταλελειμμένο FIX μεγάλη έκθεση με περιβάλλοντα καταστάσεων, συνθηκών, εικόνων, ενώ από το 1981 είναι και επίτιμος / επισκέπτης καθηγητής στη Sommerakademie του Salzburg.
Πριν τρία χρόνια στην Αθήνα είχαμε την ευκαιρία να δοούμε μία από τις καλυτερες αναδρομικές εκθέσεις του έργου του στο Μουσείο Μπενάκη, με πατάλληλη παρουσίαση περισσότερων έργων του στη γκαλερί Kalfayan. Με αφορμή την έκθεση, έγραφαν τότε οι επιμελητές της: «το έργο του καλλιτέχνη προτείνεται διαχρονικά,με συμβολική αφετηρία το 1948,σε σχέση με τα μόνιμα εκθέματα του Μουσείου Μπενάκη,τα οποία υποστηρίζουν παράλληλα μια διαχρονική συνέχεια της ελληνικής τέχνης.Ετσι,φιγούρες,εικόνες και tableaux vivants,που αποτελούνται από ράκη,παλιά αντικείμενα,γύψους ή σύρματα,αντιπαρατίθενται σε δημιουργίες από την πρώιμη χαλκοκρατία,τη γεωμετρική και την αρχαϊκή περίοδο,την κλασική εποχή,το Βυζάντιο ή τη λαϊκή τέχνη της μεταβυζαντινής Ελλάδας». Επίσης «έμφαση δίνονται στα σχέδια που φιλοτέχνησε ο Βλάσης Κανιάρης από το 1947 ως τη δεκαετία του ΄60. Από ένα corpus χιλιάδων σχεδίωνσημειώσεων έχουν επιλεγεί περί τα 200 που περιλαμβάνουν croquis,μακέτες για παραστάσεις και ταινίες, εξώφυλλα βιβλίων,εικονογράφηση περιοδικών,σημειώσεις κατασκευαστικού χαρακτήρα ή τις πρώτες εγγραφές ενός μελλοντικού έργου».
Πέρα από τις εκθέσεις ο δημιουργός συνήθιζε τα τελευταία χρονια να ξαφνιάζει το κοινό του με εικαστικά δρώμενα. Το τελευταίο του στην Ελλάδα ήταν θαρρώ το "Αντίδωρο", στην Breeder το 2009, όταν έκοψε ένα φημισμένο έργο του με μορφή "τοίχου" σε μικρά κομμάτια και το μοίραζε στο κοινό.
ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Συνέντευξη εξ αφορμής τ
ου δρώμενου "Αντίδωρο"
στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
Λεπτομερές βιογραφικό
με αφορμή τον θάνατο του
στο ΒΗΜΑ
UPDATE
Ένα έξοχο παλιότερο άρθρο για τον Κανιάρη ανακάλυψε και υπέδειξε ο φίλος Γ. Ι. Μπαμπασάκης, δείτε το:
Εμπεριστατωμένο… αλλά λυπηρό ως συνήθως το γεγονός της αδιαφορίας (βλέπε σχόλια). Θα χαρώ να τα λέμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή