ΜΙΑ ανομολόγητη συμφωνία φαίνεται να σφυρηλατείται μεταξύ "αντιμνημονιακών δυνάμεων" -που εσχάτως αποκαλούνται και "αντι-συστημικές"!- και αυτή δεν αφορά απαραίτητα μονάχα την στάση του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε λευκό στο ψήφισμα για την καταδίκη της βίας τςη ΧΑ, και της ΧΑ που ψήφισε υπερ της αντισυνταγματικότητα της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου για τα κεντρα κράτησης που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια κίνηση πουυ μοιάζει πολύ αρμονική και ξεφεύγει λίγο από το ιδεολογικό υπόβαθρο και των δύο κομμάτων, σε βαθμό να μοιάζει συμφωνημένη.
Η λέξη συμφωνία είναι νοούμενη κατά τον λιγότερο συνηθισμένο τρόπο της στην περίπτωση μας. Παίρνει το νόημα της "σύμπλευσης" και όχι τόσο του υπογεγραμμένου ή ανυπόγραφου συμβολαίου. Άλλωστε, η τακτική εξίσωσης κάθε ενέργειας απομείωσης της ισχύος των θεσμών, εκλαμβανόμενη εκατέρωθεν με διαφορετικό τρόπο, ίσως είναι μια παγίδα στην οποία απολίτικοι άνθρωποι αλλά και ετικετοποιημένοι από όλες τις πλευρές έλληνες πολίτες πέφτουν πρόθυμα μέσα. Από την πλευρά των δημοκρατικών δυνάμεων -ορισμένως όσων πιστεύουν στη ανάγκη ενδυνάμωσης των θεσμών- μέχρι την πλευρά των αριστερών, Δεξιών, ακροδεξιών, υπερπατριωτών, επαναστατικών κομμουνιστών, κομμουνιστών, σοσιαλιστών και λοιπών, υπάρχει ένας χάος που αν και δύσκολα θα "πληρωθεί" -με μάγμα, αίμα ή νερό και κροκοδείλους- είναι δύσκολα εξηγήσιμο αν και εύκολα αποδείξιμο ως σουρρεαλιστικό και παράλογο.
Μια χαρακτηριστική στιγμη -αλλά και ιστορική καμπή- ήταν αυτή του ψηφίσματος καταδίκης της βίας που τέθηκε με μεγάλη καθυστέρηση και πολλά αγκάθια προς ψήφιση στην \Βουλή προ δύο εβδομάδων. Ηταν το ψήφισμα καταδίκης της βίας, που ως "γενικό" (και όχι ειδικό ενάντια στην Χρυσή Αυγή) δεν υπερψηφίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ψήφισμα καταδίκαζε την βία της από κάθε πλευρά, ως όφειλε. Η βία -είτε αυτό αρέσει στους "επαναστάτες" του ΣΎΡΙΖΑ είτε όχι, είναι καταδικαστέα στα δημοκρατικά καθεστώτα ως τρόπος επίλυσης πολιτικών διαφόρων. Δεν υπάρχει καλή βία, ούτε καν αναγκαία βία. Εφόσον υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμοί, ακόμα κι αν αυτοί υπολειτουργούν, θεωρούνται ικανοί να λύσουν όποιο πρόβλημα ήθελε ανακύψει. Αν η Βουλή στο εν λόγω ψήφισμα καταδίκαζε μονάχα την βία της ΧΑ, αφενός θα τεκμαιρόταν ότι επιδοκιμάζει άλλες μορφές βίας, αφετέρου, θα από-θεσμοποιούσε τον εαυτό της ως πεδίο εύρεσης λύσεων επίλυσης και εξισορρόπησης των κοινωνικών διαφορών. Το ύψιστο θεσμικό όργανο της δημοκρατίας οφείλει να καταδικάζει την βία από όπου κι αν αυτή προέρχεται.
Ακόμα και το ιδιεολογικό πλαίσιο στο οποίο οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζονται με πάθος την θέση ότι η Βουλή θα έπρεπε να καταδικάσει την βία της Χρυσής Αυγής, είναι αυτό καθαυτό λανθασμένο. Ο αντισυστημικός επαναστατικός κομμουνισμός αποδέχεται το αναγκαίο της βίας ("βία στην βία της εξουσίας") στο πλαίσιο του σταδίου της λαϊκής επανάστασης, και, όχι σε όλα τα στάδια της σοσιαλιστικής ολοκλήρωσης. Ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο, αν και καταχρηστικό, η μη καταδίκη της βίας από κοινοβουλευτικό κόμμα δεν δικαιολογείται για δύο λόγους: αφενός διότι δεν βρισκόμαστε στο στάδιο της λαικής επανάστασης, αφετέρου διότι ο διαφωτιστής του λαού που ηγείται του κινήματος της επανάστασης μετέχει των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, ζητώντας την ψήφο του ελληνικού λαού, αντί να οργανώνει το αντάρτικο στους δρόμους, ή να προετοιμάζει την επανάσταση με ιδεολογική ζύμωση και συνειδητοποίηση των ταξεων που θα την κάνουν. Ως προς δε τον υπαινιγμό ότι βρισκόμαστε σε στάδιο διαρκούς επανάστασης κατά του Καπιταλισμού, ο υπαινιγμός είναι ακόμα πιο ανεδαφικός. Η επανάσταση που εκβάλει στην οδό της σοσιαλιστικής ολοκλήρωσης -όπως εννοιολογείται και αναλύεται στα περισσότερα θεωρητικά κείμενα του επαναστατικού κομμουνισμού- είναι αδιαμεσολάβητη και υποκινείται απο τα ίδια συνειδητοποιημένα υποκείκειμενα, δεν υλοποιείται απο κοινοβουλευτικά κόμματα που επιδοτούνται από τον ελληνικό λαό και συμμετέχουν στις εργασίες της Βουλής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου