Προσωπικός καλός φίλος, ο οποίος μετά από σοβαρότατο τραυματισμό και ακρωτηριασμό ανάκτησε το ένα από τα 4 άκρα του με μια σειρά άνω των 10 χειρουργείων -μια περιπέτεια που έλαβε χώρα και έληξε πριν 5 χρόνια περίπου- και στην διάρκεια όλης της περιπέτειας του δήλωνε πόση εμπιστοσύνη έχει στους έλληνες γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων, έγραψε και κοινοποίησε χτες μεταξύ φίλων την ακόλουθη τοποθέτηση, η οποία με βρίσκει 100% σύμφωνο.
Μετά από μία και πλέον εβδομάδα στο νοσοκομείο (γι' αυτό και οι «διακόπτες» ήταν «κατεβασμένοι») μπορώ πλέον να βεβαιώσω ότι η κατάσταση στην Υγεία δεν είναι άσχημη. Είναι τραγική. «Αόρατοι» γιατροί, «αόρατες» (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) νοσοκόμες, τραγικές ελλείψεις ακόμα και απλών φαρμάκων (να σου δίνουν άλλο παυσίπονο από αυτό που πρέπει να πάρεις γιατί «μόνο αυτό έχουμε, δεν πειράζει ίσως σας πέσει λίγο βαρύ – ελαφρύ, αλλά θα τα βολέψετε»), απίστευτες ελλείψεις ακόμα και σε βασικές υποδομές που έχουν να κάνουν με την υγιεινή (κατά τις 8 μέρες παραμονής στο νοσοκομείο τα σεντόνια αλλάχθηκαν μόλις ΜΙΑ φορά, ενώ για αλλαγή μαξιλαροθήκης ούτε λόγος).
Και δυστυχώς, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ συμπεριφορά προς τους ασθενείς από τη συντριπτική πλειοψηφία των νοσοκόμων, πράγμα που επιδεινώνει ΤΡΑΓΙΚΑ τις συνθήκες διαβίωσης των ασθενών στο νοσοκομείο. Οι ελάχιστες νοσοκόμες που προσπαθούσαν να κάνουν σωστά και ευσυνείδητα τη δουλειά τους δυστυχώς ήταν η σταγόνα στον ωκεανό της (έως και εγκληματικής, ορισμένες φορές) αδιαφορίας. Και δε μιλάμε τώρα για τίποτα παράλογες απαιτήσεις από τους αρθενείς. Μιλάμε για μια απλή αλλαγή ενός ορού που τελείωσε, για χορήγηση ενός παυσίπονου καθώς ο γιατρός είχε δώσει ρητή εντολή να μην πονάει καθόλου ο ασθενής, για μια αλλαγή ενός καθετήρα που είχε γεμίσει.
Για άλλα πράγματα που ΕΠΙΣΗΣ περιλαμβάνονται στις υποχρεώσεις των νοσοκόμων (όπως «πάπιες» κλπ), ούτε λόγος φυσικά...
Το συμπέρασμα που έβγαλα αυτές τις μέρες είναι ότι όλο το «σύστημα» εξακολουθεί να λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργούσε πάντα (δηλαδή με το «φιλοδώρημα» - φακελάκι), αλλά έχει εξελιχθεί ο τρόπος με τον οποίο αυτό λειτουργεί στην πράξη. Πλέον κανένας δεν πρόκειται να σου ζητήσει, ή έστω να σου «δείξει» ότι χρειάζεται «φακελάκι». Ακόμα και αν επιχειρήσεις να δώσεις, δεν πρόκειται κανένας και καμία να το δεχτεί στην πρώτη «κρούση» (που ξέρουμε εμείς, εσύ μπορεί να είσαι και «βαλτός»). Οι περισσότεροι δεν πρόκειται να το δεχτούν ούτε και στη δεύτερη προσπάθεια, και συνήθως θα χρειαστεί και τρίτη προσπάθεια για να το πάρουν, και αυτό με κάμποση «δυσκολία» («δεν είναι σωστό αυτό τώρα, με κάνετε και αισθάνομαι άσχημα» κλπ)...
Εάν προχωρήσεις στην παραπάνω προσπάθεια, τότε έχεις απλώς μια ανθρώπινη μεταχείριση από κάποιες νοσοκόμες, και ενδεχομένως 1-2 γιατρούς από την κουστωδία που περνάει κάθε μέρα, οι οποίοι θα σου αφιερώσουν κάποια παραπάνω δευτερόλεπτα από τα 20-25 κατά μέσο όρο που αφιερώνει η κουστωδία των γιατρών στον κάθε ασθενή, προκειμένου να σου λύσουν τυχόν απορίες και να καθησυχάσουν κάποιες ανησυχίες. Τότε απλώς νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε νοσοκομείο. Κάτι που προϋποθέτει φυσικά και να βάλεις αποκλειστική νοσοκόμα το βράδυ. 80 ευρώ το νυχτοκάματο, από τα οποία τα 50 μένουν «καθαρά» στην αποκλειστική.
Εάν δεν έχεις τις δυνατότητες για τα παραπάνω δε θα νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε νοσοκομείο, αλλά σε σανατόριο. Ο χρόνος από εκεί που μέτραγε, έστω και αργά, στην περίπτωση αυτή σταματά να κυλάει, και πολύ σύντομα νιώθεις τσακισμένο όλο το νευρικό σου σύστημα, και τις όποιες δυνάμεις σου έχουν απομείνει να στερεύουν. Το σύστημα έχει προσαρμοστεί έτσι ώστε να σε αναγκάζει ψυχολογικά, πρώτα από όλα, να σκέφτεσαι την επιλογή του «φιλοδωρήματος», για να μη χρειαστεί μαζί με τα φάρμακα και τα παυσίπονα να πάρεις μαζί και Zanax και Lexotanil...
Λυπάμαι που το λέω, αλλά τουλάχιστον τα μισά από τα παραπάνω θα μπορούσαν να μην υπάρχουν εάν γιατροί και νοσοκόμες έκαναν απλώς τη δουλειά τους. Δε λέμε να δώσουν το 200% για να τα κάνουν όλα, απλώς να κάνουν τη δουλειά τους και να μην αγνοούν τους ασθενείς και τους συνοδούς. Πράγματι, υπάρχουν τραγικές ελλείψεις σε υποδομές και φάρμακα, αλλά στις 8 αυτές ημέρες είδα και τεράστια αδιαφορία, μια αδιαφορία που εάν δεν υπήρχε, πολλά πράγματα θα ήταν καλύτερα...
Εάν θέλει η ηγεσία του υπ. Υγείας να δει μια πρόοδο στις υπηρεσίες που προσφέρουν τα δημόσια νοσοκομεία, οφείλει πρώτα από όλα να εγκαταστήσει ένα ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ σύστημα εσωτερικού ελέγχου και αξιολόγησης της δουλειάς του κάθε εργαζόμενου. Μπορεί τα χρήματα που παίρνουν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία να μην είναι πολλά, αλλά κανένας δεν τους ανάγκασε να κάνουν αυτή τη δουλειά με το ζόρι. Για να γίνει όμως αυτό, πρώτα από όλα θα πρέπει να πληρώσει τα δεδουλευμένα στους εργαζόμενους. Δε γίνεται να απαιτείς εάν χρωστάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου