Ενδιαφέρουσα και οξυδερκής ευσύνοπτη περιγραφή των προκλήσεων του πολιτικού σκηνικού σήμερα στην Ελλάδα, που δημοσίευσε στο προφίλ του νωρίτερα σήμερα ο Γιώργος Στόγιας.
Αν η κυβέρνηση κερδίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι, αυτό συμβαίνει επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση προτιμά να το χάσει παρά να εκφέρει έναν ρεαλιστικό υπεύθυνο λόγο (και έτσι να στερηθεί το φωτοστέφανο της αέναης διαμαρτυρίας και άρνησης).
Πέρα όμως από τη Συριζολαγνεία και τη Συριζοφοβία, γιατί να επιχαίρουμε σχετικά με τη δράση μιας κυβέρνησης που κινείται σε αντιμεταρρυθμιστική κατεύθυνση, συνεχίζοντας, όπου μπορεί, τις πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος;
Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχει εναλλακτική, και ότι η παρουσία του Γ. Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών αποτελεί εγγύηση σταθερότητας, σχεδόν επιβίωσης.
Αν όμως η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να πείσει ότι, από εδώ και εις το εξής, η ανομία δεν θα είναι ανεκτή (και όχι ότι θέλει να διασκεδάσει εικονικά την υπαρκτή ανασφάλεια των μικροαστικών στρωμάτων), περιμένω να επιδείξει ανάλογη βούληση για την αστυνόμευση της παράνομης δράσης με ακροδεξιό πολιτικό πρόσημο. Εκτός, εάν σε αυτή την περίπτωση, η αντιποίηση αρχής ή οι βιαιοπραγίες είναι αποδεκτή «λαϊκή» αγανάκτηση.
Επίσης, αναρωτιέμαι τι έγινε εκείνη η περίφημη μήνυση που θα έκανε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης στην εφημερίδα Guardian. Ο εκδημοκρατισμός της συμπεριφοράς των μελών του Αστυνομικού Σώματος αποτελεί προαπαιτούμενο για τη βελτίωση της κοινωνικής τους εικόνας, και συνδέεται άμεσα με τις επικρατούσες ιδέες περί νομιμότητας.
Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεφουσκώσει, να επιστρέψει στο 4% που πραγματικά του αναλογεί (με την έννοια του πόσοι συμφωνούν βαθιά με τις θέσεις του). Το ζητούμενο είναι εάν ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να αναπτυχθεί μια πολιτική δύναμη που δεν θα επιτρέψει στη νεοσυντηρητική ατζέντα Σαμαρά να κυριαρχήσει για τα επόμενα χρόνια.
"
Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό πολλών διαδικτυακών φίλων σχετικά με τη δημοσκοπική άνοδο της ΝΔ, ούτε με την αναγωγή της Βίλα Αμαλίας στο κύριο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.Αν η κυβέρνηση κερδίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι, αυτό συμβαίνει επειδή η αξιωματική αντιπολίτευση προτιμά να το χάσει παρά να εκφέρει έναν ρεαλιστικό υπεύθυνο λόγο (και έτσι να στερηθεί το φωτοστέφανο της αέναης διαμαρτυρίας και άρνησης).
Πέρα όμως από τη Συριζολαγνεία και τη Συριζοφοβία, γιατί να επιχαίρουμε σχετικά με τη δράση μιας κυβέρνησης που κινείται σε αντιμεταρρυθμιστική κατεύθυνση, συνεχίζοντας, όπου μπορεί, τις πελατειακές πρακτικές του παρελθόντος;
Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι, στην παρούσα φάση, δεν υπάρχει εναλλακτική, και ότι η παρουσία του Γ. Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών αποτελεί εγγύηση σταθερότητας, σχεδόν επιβίωσης.
Αν όμως η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να πείσει ότι, από εδώ και εις το εξής, η ανομία δεν θα είναι ανεκτή (και όχι ότι θέλει να διασκεδάσει εικονικά την υπαρκτή ανασφάλεια των μικροαστικών στρωμάτων), περιμένω να επιδείξει ανάλογη βούληση για την αστυνόμευση της παράνομης δράσης με ακροδεξιό πολιτικό πρόσημο. Εκτός, εάν σε αυτή την περίπτωση, η αντιποίηση αρχής ή οι βιαιοπραγίες είναι αποδεκτή «λαϊκή» αγανάκτηση.
Επίσης, αναρωτιέμαι τι έγινε εκείνη η περίφημη μήνυση που θα έκανε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης στην εφημερίδα Guardian. Ο εκδημοκρατισμός της συμπεριφοράς των μελών του Αστυνομικού Σώματος αποτελεί προαπαιτούμενο για τη βελτίωση της κοινωνικής τους εικόνας, και συνδέεται άμεσα με τις επικρατούσες ιδέες περί νομιμότητας.
Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεφουσκώσει, να επιστρέψει στο 4% που πραγματικά του αναλογεί (με την έννοια του πόσοι συμφωνούν βαθιά με τις θέσεις του). Το ζητούμενο είναι εάν ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να αναπτυχθεί μια πολιτική δύναμη που δεν θα επιτρέψει στη νεοσυντηρητική ατζέντα Σαμαρά να κυριαρχήσει για τα επόμενα χρόνια.
"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου