ΜΙΑ εκ βαθέων εξομολόγηση της Χριστίνας Ταχιάου προχτές στο protagon.gr, που θα μπορούσε να είναι και η προσωπική μου "ομολογία απιστίας" σε κάθε ετικέτα. Για αποφυγή κάθε καχυποψίας, όχι, δεν τάσσομαι με την πολιτική επιλογή της, και δεν έχω καν καλή γνώμη για το "Ποτάμι" (αντίθετα, δυστυχώς, έχω πολύ καλή γνώμη για ορισμένους ανθρώπους που το στελεχώνουν, και αποφασισαν ατυχώς, με αυτό το όχημα, "να κάνουν την διαφορά").
Λέμε «ούτε δεξιά ούτε αριστερά» κι επιμένουν: «Μα, δεν μπορεί. Λέτε ψέματα για να πάρετε ψήφους από παντού».
Ωραία. Κάτσε, λοιπόν, δυο λεπτά να σου μιλήσω για την περίπτωσή μου.
Κάποια στιγμή, πριν από πολλά χρόνια, μου κόλλησε μια στάμπα στο μέτωπο που έγραφε «δεξιά». Από πού κι ως πού; Έτσι. Επειδή έτσι τους είπαν, έτσι κατάλαβαν, έτσι νόμισαν, έτσι τους βόλευε. Αυτό έγινε στον χώρο που κινούμαι επαγγελματικά. Μιλάμε για στάμπα κανονική. Για βλέμματα που χαμήλωναν και κουβέντες που έκλειναν για να μην τις ακούει «η δεξιά». Για αναφορές που είχαν ως στόχο να με προσβάλουν, να με μειώσουν, να με αποκλείσουν. Και ναι, πολλές φορές αποκλείστηκα, υποτιμήθηκα κι αδικήθηκα στη δουλειά μου επειδή «ήμουν δεξιά». Και, ναι, μάντεψε από ποιους αποκλείστηκα, υποτιμήθηκα κι αδικήθηκα: από ανθρώπους που τοποθετούν τον εαυτό τους στον χώρο της Αριστεράς. Επειδή πάντα πίστευα ότι επανάσταση στην Ελλάδα «της αστακομακαρονάδας» δεν ήταν το να φωνάζεις και να βγαίνεις στους δρόμους, αλλά το να αντιδράς με τη δική σου στάση. Έμπρακτα.
Καμιά σημασία για τη γνώμη τους δεν είχε, ας πούμε, ο τρόπος ζωής μου, που μόνο δεξιό δεν τον λες. Το ότι υπερασπίζομαι αρχές, αξίες, ιδανικά, δικαιώματα, το ότι παλεύω ενάντια σε αποκλεισμούς και αδικίες. Μη σου πω τώρα για την αδιαφορία μου να έχω ιδιοκτησία, να βγάζω πολλά χρήματα ή την πλήρη αποχή μου απ’ αυτό που αποκαλούμε «lifestyle».
Να σου πω μόνο, ένα παράδειγμα: όταν μαθεύτηκε ότι δημοσιογράφος που διηύθυνε την ΕΡΤ3 έπαιρνε ως μισθό περίπου 17.000 ευρώ, υποστήριξα ότι δε θα έπρεπε να ντρέπονται μόνο οι «σεμνοί και ταπεινοί» που τα έδωσαν, αλλά κι ο εκλεκτός τους που τα δέχτηκε, καθώς είναι βαθιά ανήθικο να παίρνεις τόσα χρήματα σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου οι συνάδερφοί σου ζουν με μισθούς 1.200 - 1.300 ευρώ, όπως συνέβαινε στη Θεσσαλονίκη.
Συνάδερφοί μου με ρώτησαν «Αν στα έδιναν, εσύ δε θα τα έπαιρνες;». Απάντησα «Όχι, δε θα τα έπαιρνα. Εσείς;». Ε, λοιπόν, όλοι θεώρησαν φυσικό να τα πάρουν, από τη στιγμή που κάποιος τα δίνει.
Η «δεξιά», λοιπόν, επειδή είναι «συντηρητική» κι «οπισθοδρομική» δεν ανέχεται μια τέτοια αδικία. Αντίθετα, «αριστεροί», επειδή είναι «προοδευτικοί» και «μαχητικοί», δεν είχαν πρόβλημα. Όπως, επίσης, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να καλύπτουν ομοϊδεάτες τους σε μικρο- ή μεγαλο-παρανομίες «με τη βούλα και τον νόμο», να κινούνται εντελώς κομματικά ή να δέχονται την ταπείνωση του να τους διορίζει και να τους προστατεύει κάποιος πολιτικός παράγοντας. Διότι περί ταπείνωσης πρόκειται…
(Να διευκρινίσω, εδώ, ότι εξαιρώ από τα παραπάνω τους συναδέρφους του ΚΚΕ οι οποίοι, από την εμπειρία μου, έδειχναν πάντοτε τον ίδιο βαθμό αγωνιστικότητας και διεκδίκησης για όλους, ανεξαιρέτως «ταμπέλας» και χρώματος. Δεν εξαιρώ πολλούς υμνητές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, πλέον, στεγάζονται αλλού)
Επειδή, λοιπόν, δεν ξεχνώ τι σημαίνει «δεξιά» αλλά δεν ξεχνώ και τι σημαίνει «αριστερά», δε θα κάνω τη χάρη σε κανέναν να πάω με τα νερά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου