Στην πραγματικότητα ο Harbisson έκανε μια επιλογή που λίγοι θα έκαναν: θυσίασε την καθημερινή άνεση του για να μπορέσει, καταπολεμώντας την αχρωματοψία του, να ζωγραφίσει σε χρώμα. Μπορεί τα έργα του να αφήνουν παγερά αδιάφορο ένα σημαντικό κοινό, ωστόσο, για τους εμπόρους Τέχνης είναι βούτυρο στο ψωμί για πώληση έργων σε ανθρώπους που δεκάρα δεν δίνουν τι είναι το έργο, αλλά θεωρούν σημαντική την εκκεντρικότητα του καλλιτέχνη. Παρά το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης, ο οποίος γεννήθηκε στο Μπέλφαστ, αλλά μεγάλωσε στην Καταλονία, εξακολουθεί να βλέπει τα πράγματα σε αποχρώσεις του γκρι, ακούει τους πίνακες με ζωηρά χρώματα. "Μου αρέσει να ακούω Warhol και Rothko διότι τα έργα τους παράγουν τόνους που κάποιος σαν εμένα δεν μπορεί να ακούσει σε έναν Ντα Βίντσι ή Βελάσκεθ επειδή χρησιμοποιούν στενά συνδεδεμένες χρωματικούς τόνους που ακούγονται σαν το soundtrack για μια ταινία τρόμου" Συνδέει επίσης αυτό που ακούει μέσα από τα αυτιά του σε χρώματα: τηλεφωνική κλήση ακούγεται το πράσινο, ενώ η Amy Winehouse είναι κόκκινο και ροζ.
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο ΕΔΩ, άλλωστε θα καταλήξω με την παρατήρηση, ότι, το στοιχελια που συμβάλλει ο Harbisson, είναι στην πραγματικότητα ένα τεκμήριο αθωότητας για την προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, είτε αυτή προέρχεται από μια τόσο χτυπητή βιολογική διαφορά, είτε έλκει την καταγωγή από την σφαίρα του προσωπικού γούστου: η τέχνη, η ζωή, η ψυχαγωγία, ο έρωτας, ο θάνατος, ακόμα και ο πόνος ή ηδονή, είναι μοναδικά κατά την αντιληπτική ικανότητα καθενός, οπότε η έννοια του "ωραίου" κατά την τρέχουσα αντίληψη, είναι σίγουρα στενή και καθίσταται εύκολα παρωχημένη, ενώ οι νόρμες στην αισθητική, είναι μία -εν πολλοίς ηθελημένη- παρεξήγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου