Επαναστατήσαμε και μείς κάποτε....

Το αν υπήρξε ή όχι νεκρός στο Πολυτεχνείο είναι ελάχιστης κοινωνικής σημασίας και ουσιαστικής ιστορικής αξίας, μπροστά στο αδιαμφησβήτητο γεγονός πως η Ελλάδα έζησε μία χούντα, ένα καθεστώς που συνέλαβε, βασάνισε, σκότωσε, αναπήριασε και τραμπούκισε ένα μέρος των Ελλήνων επί πολλά χρόνια. Ενδεχομενικά πιστεύω ότι υπήρξαν νεκροί, ωστόσο, ακριβώς επειδή ως δημοσιογράφος παλαιότερα είχα μεγαλύτερη πρόσβαση σε ποικίλο υλικό, νομίζω ότι η αλήθεια έχει κρυφτεί μανιωδώς και από τις δύο (συχνά και περισσότερες) πλευρές. Πάντοτε ήμουν της άποψης ότι θα έπρεπε να εορτάζεται η 24η Ιουλίου, η ημερομηνία δλδ. που ο εικονικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης αναγκάστηκε να προσκαλέσει τον Καραμανλή, σηματοδοτώντας το τέλος της Δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας. Ή σε οποιαδήποτε άλλη ημερομηνία σχετική με την επαναφορά της Δημοκρατίας.

Μία τέτοια γιορτή θα είχε νόημα εθνικής ενότητας, και του "προχωράμε μπροστά" -με τις πληγές μας, τις αδυναμίες μας, τα αρνητικά μας και τα θετικά μας ως λαός. Η επέτειος του Πολυτεχνείου ανεξαρτήτως του τι πρακτικά έγινε εκείνες τις ημέρες- ως εορτάζεται- προάγει την μνήμη ως φορέα ασίγαστου μίσους και διχασμού, αγώνα των μεν ενάντια στους δε, που ενθουσιάζει τους τέρμα "Αριστερά", κομμουνιστές, μπαχαλάκηδες, και λοιπούς που της αποδίδουν την μυθική διάσταση της επαναστατικής πραγμάτωσης που ποτέ (ευτυχώς) στην Ελλάδα δεν ζήσαμε.

Όσο για την επίσημη και κρατική υιοθέτηση εορτασμου της επετείου, αυτή ακολουθεί το παράδειγμα
των εθνικών εορτών, στις οποίες δεν γιορτάζουμε την Απελευθέρωση μας (όπως κάνουν πολλοί πολιτισμένοι λαοί πλέον), αλλά την ημέρα έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης όπως την προγραμμάτισε ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρος Υψηλάντης, ομοίως το ΟΧΙ, κλπ. και τις γιορτάζουμε με τον τρόπο που επέβαλαν οι Ευρωπαϊκές Μοναρχίες στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, προκειμένου να ενοποιήσουν τις αστικοποιημενες κοινωνίες: πρέπει μονίμως να τρέφουμε μίσος για τον παλιό εχθρό και να είμαστε υπερήφανοι (χωρίς να έχουμε κάνει τίποτα για αν το αξίζουμε εμείς) επειδή κάποιοι πολέμησαν και σκοτώθηκαν για την πατρίδα, χωρίς να ξέρουμε/μαθαίνουμε τίποτε ουσιαστικό για αυτούς, πέρα από το ότι ήταν ανδρείοι και αποφασιστικοί.

Αυτή η γραμμή τηρήθηκε για να κατασκευαστεί η επέτειος του Πολυτεχνείου. Και οι μπαχαλάκηδες και λοιποί που καίνε την Αθήνα, βανδαλίζουν τα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης και διαδηλώνουν κατά "της χούντας που έχουμε", μπερδεύοντας την Δημοκρατία με την ασυδοσία & την αμετροέπεια, δείχνουν με αυτόν τον τρόπο την Νομιμοφροσύνη τους προς το μύθευμα "επαναστατήσαμε και μείς κάποτε", σε μια γενιά που το αντίστοιχο παρόραμα του Εμφυλίου, τείνει -ευτυχώς- να σβήσει...