Φιλόζωος μισάνθρωπος: Διάσπαρτες σκέψεις για μια ισχυρή αντίθεση όρων

Αυτός είναι(?) ο Γιώργος. Ή τουλάχιστον έτσι τον ονομάσαμε τα 3 χρόνια που έμεινε κοντά μας.
Τον βρήκε φίλος αποστεωμένο και ανθρωπόφοβο, ελαφρώς κουτσό από κάποιο χτύπημα ή παράσυρση από αυτοκίνητο,
και τον κράτησε  για μερικά χρόνια στο κτήμα του. Το 2015 τον αποχωριστήκαμε.
Ο Γιώργος είχε ένα από τα πιο ανθρώπινα βλέμματα που έχω δει σε ζώο, παρά τα όσα είχε ολοφάνερα τραβήξει.
Δεν έφυγε καθόλου από το μυαλό μου όσο έγραφα αυτή την ανάρτηση και,
νομίζω, αξίζει να την εικονογραφήσει. Άλλωστε αποτελεί πεποίθηση μου ότι ορισμένα ζώα διακρίνονται
περισσότερο για ανθρώπινες αρετές από αρκετού ανθρώπους που υπερπροβάλλουν τις αξίες τους.

Η λέξη φιλόζωος φαίνεται εκ πρώτης όψης ευγενική, αλλά είναι ιδιαίτερα ατυχής, από τα αρχαία χρόνια έως και την σύγχρονη εποχή. Στην Αττική Διάλεκτο "φιλόζωος" είναι αυτός που αγαπά υπέρμετρα τη ζωή, που νοιάζεται υπερβολικά γι' αυτήν, χαρακτηριζόμενος από δειλία και μαλθακότητα. Στην Ελλάδα σήμερα τυπικά σημαίνει τους "φίλους των ζώων", και κατά την αμφίσημη ετυμολογική ερμηνεία και τον "φίλο της ζωής". Στην εποχή των Social Media όμως, όπου καθένας επιδεικνύει το πιο κραυγαλέο μέρος του εαυτού του -και όχι απαραίτητα το καλυτερο- κατάντησε να σημαίνει έναν άκρατο μισανθρωπισμό, ο οποίος εκφράζεται με την εμμονική δημοσίευση φωτογραφιών τεμαχισμένων πτωμάτων, ημιθανών και ακρωτηριασμένων ζώων, συνοδευόμενων από μανιώδη διαλεκτική  μίσους ενάντια σε οποιονδήποτε άλλο ο γράφων αυτά  τα σχόλια εικάζει είτε ότι ευθύνεται, είτε ότι δεν κάνει τίποτε για να σταματήσει τους θύτες και να προστατεύσει το άτυχο ζωντανό. Συνηθέστερα, ούτε οι χρήστες που αναπτύσσουν την εν λόγω διαλεκτική κάνουν κάτι το ιδιαίτερο, πέρα από το να αναδημοσιεύουν εμμονικά εικόνες φρικαλεοτήτων, να απαιτούν με πύρινο λόγο Θεϊκού δικαστή από άπαντες να τους μιμηθούν, και να εκτοξεύουν μύδρους εναντίον όποιου τολμά να τους παρακούσει.

Είναι κρίμα που μια τόσο ευγενής έκφραση κατήντησε, τις μισές φορές που εκφέρεται, να σημαίνει κομπλεξικούς υστερικούς μισάνθρωπους που κυνηγούν να αναδειξουν εαυτόν στην αγιότητα, υποδεικνύοντας άπαντες όσους δεν τους συνερίζονται ως υπαίτιους της δυστυχίας του κόσμου, και δη των "αδέσποτων ζώων"!

Προσωπικά έχω πλείστες όσες διαφωνίες με την τρέχουσα ατζέντα θεμάτων που αφορούν τον υπερπληθυσμό των ανθρωπόφιλων ζώων που κατά την γνώμη μου λανθασμένα ονομάζουμε "κατοικίδια", "Αδέσποτα" και τόσα άλλα ονόματα που υπαινίσσονται ότι ο ρόλος που τους επιφύλαξε η Φύση είναι να ικανοποιούν τα ψυχολογικά κενά μας. Περεταίρω θεωρώ αναγκαίο τον σεβασμό της Φύσης και εντός αυτού του πλαισίου και τον σεβασμό των ζώων. Τάσσομαι ενάντια στην  βία όταν αυτή δεν είναι αναγκαία  για την προστασία της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας, ή την επιβίωση -και, ναι, αυτό αφορά και την διατροφή με κρέας. Και, φυσικά, δεν αντλώ καμία ικανοποίηση -το αντίθετο μάλιστα, η ενσυναίσθηση μου χτυπάει "κόκκινο"- αφαιρώντας ζωή ή τραυματίζοντας οποιονδήποτε οργανισμό  χωρίς λόγο. Και όταν γράφω ὁποιονδήποτε" εννοώ οποιονδήποτε, ακόμα και έναν φανατικό "φιλόζωο" ή ένα μυρμήγκι (παρά την σαφή μεγαλύτερη εκτίμηση μου για την δεύτερη ζωική μορφή του παραδείγματος μου).

Συνεπώς αντιλαμβάνεστε ότι δεν χαίρομαι καθόλου στην θέα ενός πτώματος σε αστικό η εξοχικό περιβάλλον, ανθρώπου ή ζώου, κλπ. Ωστόσο, όπως και στην τέχνη, έτσι και στην πραγματική ζωή, πάντοτε βλέπεις καλύτερα την ολοκληρωμένη εικόνα, αν κάνει ένα βήμα πίσω, και ατενίσεις την ολοκληρωμένη εικόνα καλύτερα.

Εγκληματική ανευθυνότητα
Πίσω από μια εγκατάλειψη ζώου κρύβεται πολύ συχνά η απόγνωση του ιδιοκτήτη λόγω ενός προβλήματος συμπεριφοράς του, το οποιο ξεκινά είτε από την έλλειψη βασικών γνώσεων από την πλευρά του ανθρώπου που αποφάσισε να συγκατοικήσει με μια άλλη μορφή ζωής, είτε από την απόφαση αυτή καθαυτή της συγκατυοίκησης· ναι, δεν είναι κάθε ανθρωπόφιλο ζωντανό κατάλληλο ως αξεσσουάρ του σαλονιού μας! Ζημιές, θόρυβος, επιθετικότητα, ακολουθούν την παρανόηση ότι ένα σκυλί ή ένα γατί, ή οποιοδήποτε άλλο ζώο είναι ένα ρομποτάκι που θα μεγαλώσει μόνο του, χωρίς να ασχοληθεί κανείς ιδιαίτερα μαζί του, κλεισμένο στους 4 τοίχους, και θα είναι εκει όπως εμείς το θέλουμε, οταν εμείς το θέλουμε, ενώ παράλληλα, θα είναι καλό, υπάκουο, καθαρό, κλπ. Τα πράγματα έχει κάνει ακόμα χειρότερα ο τρόπος προώθησης και πώλησης ζώων σε pet shops. Η έκθεση "κατοικίδιων" στη βιτρίνα διαμορφώνει κουλτούρα αναλωσιμου καταναλωτικού αγαθού παρά υιοθεσίας ή συγκατοίκησης, και, κατά συνέπεια περιορισμένης ευθύνης από την πλευρά του αγοραστή. Έτσι καλλιεργείται η νοοτροπία πως αν "χαλάσει", ή αν είναι ανυπάκουο, συμπεριφέρεται μή αναμενόμενα, κλπ., έχουμε δικαίωμα να το πετάξουμε και να πάρουμε άλλο...

Προχθές, έμαθα για φίλη φίλης που σε διαμέρισμα ~60 τ.μ. διατηρεί δύο μεγαλόσωμα σκυλιά και 4 γάτες. Θεωρεί τον εαυτό της φιλόζωο το δίχως άλλο, και οποιονδήποτε ενοχλείται από τα γαβγίσματα ή τρομάζει στην θέα τους στον διάδρομο της πολυκατοικίας  ρατσιστή, οπισθοδρομικό και εχθρό των ζώων. Η ίδια θεωρεί ότι είναι φίλη τους και προστάτιδα τους.

Ηθικά διλήμματα που λαμβάνουν νομική μορφή
 Οι Φιλοζωικές Οργανώσεις δίνουν αγώνα επί δικαίων και αδίκων εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Δεν αντιμάχονται μονάχα συντηρητικές πολιτικές, παρωχημένες νομοθεσίες, και τον φόβο της άγνοιας,  αλλά συνηθέστερα προκαταλήψεις και μισαλλοδοξία. Ζητήματα καθημερινότητας, οπως η δυνατότητα κάποιου να μπει μαζί με τον σκύλο του σε ένα βαγόνι, ένα λεωφορείο, ένα ΚΤΕΛ ή ένα πλοίο, το δικαίωμα του ζώου να μην ταξιδέψει κλεισμένο σε ένα στενό κλουβί χωρίς νερό στον καύσωνα στο τελευταιό κατάστρωμα πριν τον ουρανό εν μέσω θερινού καύσωνα, δεν είνα καθόλου αυτονόητα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Παράλληλα, πολλοί είναι οι συνοδοί ζώων που κάνουν στην  κυριολεξία ό,τι τους κατέβει στον δημόσιο χώρο, αλλά και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, επικαλούμενοι νόμους που δεν υπάρχουν ή δεν προβλέπουν όσα ισχυρίζονται, προκαλώντας με εριστικό τρόπο φασαρίες, και φερόμενοι με τρόπο που θα κατέκριναν ακόμα και τα ζωντανά που συνοδεύουν, αν είχαν μιλιά.

"Αντί-" λύσεις
Σκέπτομαι ότι η άσκηση νομοθετημένων κριτηρίων στην δυνατότητα υιοθεσίας ανθρωπόφιλων ζώων θα ήταν μία λύση, ιδίως για ζώα ενός μεγέθους και πάνω. Σίγουρα το τσιπάρισμα των ζώων λύνει κάποια θέματα ως προς την εγκατάλειψη, ενώ η στείρωση κάποια άλλα. Ως προς τις μετακινήσεις και την προσβασιμότητα το θέμα δεν είναι μόνο ο νόμος, ο οποίος στην τελευταία του αναθεώρηση δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει, αφού αφήνει στην διακριτική ευχέρεια των οδηγων ΚΤΕΛ, πούλμαν και λεωφορείων την αποδοχή ή την αποβολή συνοδού ζώου μαζί με αυτό, όσο ζήτημα κοινής ανοχής, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο "αγκάθι" στον δημόσιο χώρο σήμερα. Δεν μπορεί όλοι οι επιβάτες των ΜΜΜ να γίνονται αυτόματα αλλεργικοί στις γάτες κάθε φορά που εισέρχεται επιβάτης με γατοφόρο! Δεν είναι δυνατόν να ξελαρυγγιάζονται άπαντες μόλις βλέπουν σκύλο σε λεωφορείο, ή κοντά σε παραλία, ακόμα και εαν τηρούνται νομικές  απαιτήσεις. Σκέφτομαι πόσο εύκολα χωριζόμαστε σε δύο ή περισσότερα αντιμαχόμενα μέρη όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα. Σκέφτομαι ότι σε εποχές πολιτικής βίας, οικονομικής ανέχειας και κοινωνικής διχόνοιας θα πρέπει να αναζητήσουμε συμβιωτικούς τρόπους μεταξύ μας. Ανάμεσα τους εντάσσεται και το πρόβλημα της υιοθεσίας, συγκατοίκησηςη και τελικά συνύπαρξης με τα ζώα.