Εκλιπαρώντας την προσοχή των τίποτα για το τίποτα

"Η τραγωδία των αστοιχείωτων νεαρών που πάνε να κάνουν τέχνη στην εποχή μας είναι ότι βιάζονται να υπάρξουν στον δημόσιο χώρο, βιάζονται να τους δώσουν σημασία αυτοί τους οποίους καμώνονται ότι απεχθάνονται, βιάζονται να τους αγκαλιάσει ο μπαμπάς που τάχατες απορρίπτουν, βιάζονται να προκαλέσουν καναδυό συζητήσεις προτού χαθούν στο τίποτα από το οποίο προήλθαν και στο οποίο, μοιραία, θα εξαφανιστούν. Οι μη αστοιχείωτοι νεαροί που ήδη κάνουν, και θα συνεχίσουν κάνουν, τέχνη, είναι υπομονετικοί, δεν κάνουν πασαρέλα την οργή τους, επεξεργάζονται δημιουργικά τον θυμό τους, ξέρουν ότι το κόλπο γίνεται με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο, ανακαλύπτουν, και αυτοί, με τη σειρά τους, τη φόρμουλα που σε κάνει αιωνίως νεανία, που σε κάνει υπερμοντέρνο με βάθρο κλασικό, που σου επιτρέπεις να απλώνεις τη σκιά σου μες στις δεκαετίες".

...είχε γράψει τον Μάρτιο του 2015 ο λογοτέχνης Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης με αφορμή τον βανδαλισμό του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου της Αθήνας από δύο "street artists", άποψη που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.