Κανένα χελιδόνι δεν φέρνει την Άνοιξη

Εδώ και μία εβδομάδα  κυκλοφορεί και προβάλλεται έντονα από διάφορα blogs, και μοιράζεται χωρίς ουσιαστική άσκηση κριτικής σκέψης στο Facebook, ένα κείμενο που εξηγεί εν ολίγοις ότι η ανθρώπινη παρέμβαση κινδυνεύει να συμβάλλει καθολικά στην απομείωση του αριθμού των χελιδονιών· βρίσκεται σε πολλά blogs που αντιγράφει το ένα το άλλο, αν και η αρχική πηγή είναι η ηλεκτρονική σελίδα της Deutsche Welle στα Ελληνικά -δείτε το ΕΔΩ. Το κείμενο, παρά την επιστημονικοφανή ορολογία του, είναι γεμάτο με εκφράσεις του τύπου "απειλείται ο προάγγελος της άνοιξης", και άλλα ποιητικά σχήματα λόγου. Στο Facebook όλοι φρίττουν, και το "like" πάει σύννεφο.

Στην Φύση, όταν τα άτομα ενός είδους μειώνονται δραματικά, σημαίνει ότι συνθήκες που συντελούσαν στην διατήρηση του είδους έχουν αρθεί. Συχνά αυτό συμβαίνει επειδή ένα άλλο είδος (ζώο, φυτό,μικροοργανισμός, κ.α.) ενδημεί στις περιοχές - καταφύγιο του υπό μείωση/εξαφάνιση είδους, είτε ευθέως επιτιθέμενο, είτε άροντας βασικές προϋποθέσεις επιβίωσης. Το ό,τι ο κίνδυνος που ελλοχεύει αυτή την στιγμή για τα χελιδόνια είναι ο άνθρωπος, δεν ενδιαφέρει καθόλου το οικοσύστημα, που αντιμετωπίζει τέτοιες παρεμβάσεις ως μία προσωρινή ανωμαλία, στην οποια, με διάφορα αντίμετρα, τελικά, θα επιφέρει ισορροπία· φυσικά αυτό το "είδος ισορροπίας" μπορεί να είναι λιγότερο ικανοποιητικό για το ανθρώπινο είδος, προσωρινά (και ώσπου το σύστημα να ισορροπήσει), ή μονιμότερα. Αν λοιπόν θα πρέπει να φροντίσουμε για κάτι, αυτή την υποχρέωση δεν την έχουμε προς ένα "πρωσοποποιημένο" οικοσύστημα, αλλά προς τον εαυτό μας. Ας πούμε την αλήθεια: το κεφαλαιώδες ερώτημα στην οικολογία είναι: "Σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε;", και όχι "τι ευθύνη έχουμε προς το οικοσύστημα". 

Θυμηθείτε το την επόμενη φορά που θα διαλύσετε μια χελιδονοφωλιά σε μια κατασκευή στην άκρη του κήπου σας, ή κάπου που σας ενοχλεί πολύ λίγο, από κεκτημένη ταχύτητα. Αντίθετα, προτείνω να μην έχετε καμία τύψη όταν θα το κάνετε με μια χελιδονοφωλιά που σας φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση εκεί που βρίσκεται. Προσωπικά, τηρώ τον κανόνα να μην αφαιρώ καμία ζωή αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο: αυτό ισχύει και για τα σκουλήκια ή άλλα "ενοχλητικά" έντομα του αγρού, όπως και για κάθε ζώο ή φυτό στο άμεσο περιβάλλον μου.  Κι αν και πάλι τα χελιδόνια δεν την παλαίψουν και τελικά εξαφανιστούν, παρηγορηθείτε με την σκέψη ότι η εξαφάνιση τους καθορίστηκε από την αντίδραση του οικοσυστήματος στις επιλογές μας, και, ότι κάτι άλλο θα βρεθεί να "φέρνει την Άνοιξη" -όπως π.χ. κάποιοςεξωτικός μύκητας, ή κάποια πολύχρωμη σαρανταποδαρούσα, πιο ανθεκτική στις επιλογές μας! :Ρ