Ο Χριστός ανέστη, εσύ;

Εμμανουήλ Πανσέληνος, "Η εις Άδου Κάθοδος", τοιχογραφία,
Ναός Πρωτάτου, Άγιο Όρος, 1290.
"...χριστολογικό επίκεντρο είναι η ιδιότητα του Χριστού
ως προπομπού αλλά και κυρίαρχου επί του θανάτου και
της αναστάσεως. Αντίστοιχα η Θεοτόκος ως κατεξοχήν Θεομήτωρ,
και παρθένος ιερά νύμφη, διαλέγεται, ειδικά υμνολογικά,
με την μητρώα και ορφική ταύτιση της Περσεφόνης-Κόρης.
Χαρακτηριστικά καλείται «βασίλισσα» και «Κόρη»,
κλασσικές ιδιότητες της Περσεφόνης, της οποίας το παλάτι
μυθολογούνταν στον Άδη, ενώ στον ορφισμό γεννά
τον πρώτο Διόνυσο, λατινιστί Liber Pater",
όπως αναφέρει στον πρόλογο της πραγματείας του με τίτλο
"Η Εικόνα της «Εις Άδου Καθόδου»: Από την Αρπαγή της Περσεφόνης,
στην απόκρυφη γραμματεία και την λειτουργική"
ο θεόλόγος Κωνσταντίνος Κόττης.

Κάθε θρησκεία, και πλείστες όσες από τις Εσωτερικές Διδασκαλίες, "κρύβουν με αλληγορίες και αποκαλύπτουν με σύμβολα" τις ίδιες προβληματικές που οδηγούν σε αυτό που ο καθένας μας επιθυμεί εξ αρχής να ανακαλύψει ώς μέγιστη προσωπική αλήθεια. Όμως το κοσμικό μέρος του Χριστιανισμού, όπως και όλων των θρησκειών, προκειμένου να εξουσιάζει την πλειοψηφία των ανθρώπων, που δεν έχουν καμία τάση να σκεφτούν αλλά χρειάζονται βεβαιότητες και διαβεβαιώσεις  για να εξακολουθήσουν να ζουν και να μην παραδοθούν στα πάθη του ζώου μέσα τους και στους τρόμους της ύπαρξης, προτυποποίησε την μία και μοναδική Αλήθεια του, ώστε όλοι να αρκούνται σε μια διαβεβαίωση για να ζουν την κάθε μέρα τους, αυτή του "ανήκειν". Αυτό είναι το νόημα του "Χριστεπώνυμου πλήθους", των αγγελτηρίων ("Χριστός Ανέστη", Ευαγγέλια, κ.α.) και των διαβεβαιώσεων ("Αληθώς ο Κύριος", Παλαιάς, Καινής "Διαθήκης" κλπ). Άλλως, ο καθένας μπορεί να φιλοσοφήσει και να προσπαθήσει να βρει τον Εαυτό, τις αλήθειες και τα εφόδια να ζήσει με τον τρόπο που επιθυμεί, πράττοντας όσα αποφασίζει και μπορεί, αξιοποιώντας τα σύμβολα ως σύμβολα, και τις αλληγορίες ως τέτοιες, σφυρηλατώντας το δικό του όραμα για τον Εαυτό και για τον Κόσμο.

Καμία θρησκεία δεν είναι άχρηστη και καμία κουλτούρα ξένη, εφόσον κάποιος καταφέρει να βιώσει την εμπειρία της, και να δανειστεί τα φτερά της για να χτίσει το δικό του όραμα. Η απλή ομολογία στα πάθη και τα θαύματα κάποιου άλλου δεν βοηθά. Οι Διδασκαλίες εισηγούνται δρόμους: τον προορισμό των οποίων είμαστε καταδικασμένοι να ανακαλύψουμε, μέσα από τις επιλογές μας  στην διάρκεια του ταξιδιού.

Ο Χρόνος είναι ένα απόλυτο όριο στις εν κοινωνία πράξεις, ένα σχετικό όριο στο πεδίο της σκέψης, ένα πλασματικό όριο στην πορεία της διανόησης -αφού καθένας ορίζει με τον δικό του τρόπο το φιλοσοφικό πλαίσιο των ορίων (των πολύ, λίγο, επαρκές, καθόλου).

Θέλεις να αναγνωρίζουν οι άλλοι που έχεις φτάσει/ποιός πραγματικά είσαι; Δεν είναι αυτός ο σκοπός της πνευματικής αναζήτησης, αλλά για κάθε πάροδο στον δρόμο υπάρχει οδός. Ζήσε κάθε λεπτό σύννομα με την φιλοσοφία που ανέπτυξες και οι άνθρωποι θα σε αναγνωρίσουν δεσμευόμενοι από τον βαθμό της δικής τους ικανότητας για κατανόηση.

Κατ' αναλογίαν: αν θέλεις να αναγνωρίζω τον Χριστό στο πρόσωπο σου, πρέπει να με πείσεις με την ύπαρξη σου ότι ακολουθείς τον δρόμο του, οχι επειδή είναι δικός του, αλλά επειδή είναι δικός σου. Θα σε αναγνωρίσω απο την πορεία και την σχέση σου με τα σύμβολα σου, από την συναλληλία με άλλες υπάρξεις -τους δεσμούς χωρίς δεσμά με τους ανθρώπους και κάθε τι υπάρχει σε αυτό τον κόσμο που ζουμε όλοι. Ο Χριστός ανέστη, εσύ;