Η θρησκεία του Ανθρώπου

Ποιός αγνωστικιστής, άραγε, μπορεί να μην βρει γοητεία στον Βουδισμό; Διάβασα πριν λίγο: "Ζούσε ένας φτωχός άνθρωπος αφοσιωμένος στον Βούδα, και είχε ένα πολύ παλιό και όμορφο ξύλινο άγαλμα του Βούδα, ένα αληθινό αριστούργημα. Ο άνθρωπος το φύλαγε σαν μεγάλο θησαυρό. Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα ο άνθρωπος ήταν μόνος μέσα σε αχυρένια καλύβα του. Είχε παγωνιά και ο άνθρωπος τουρτούριζε από το κρύο. Ένιωθε, ότι πλησιάζει η τελευταία του ώρα. Δεν είχε ούτε ένα τσόφλι για ν' ανάψει φωτιά. Τα μεσάνυχτα, όταν ο άνθρωπος άρχισε να κοκαλιάζει από το κρύο, μπροστά του εμφανίστηκε ο Βούδας και είπε: - Γιατί δε ρίχνεις στη φωτιά το άγαλμά μου; Το ξύλινο άγαλμα βρισκόταν στην άλλη γωνιά δίπλα στον τοίχο. Ο άνθρωπος φοβήθηκέ, σκέφτηκε πως είναι ο δαίμονας. - Τι λες; Να κάψω το άγαλμα του Βούδα; Ποτέ! Ο Βούδας γέλασε και είπε: - Εάν με βλέπεις μέσα στο άγαλμα, τότε με χάνεις. Είμαι μέσα σου, όχι μέσα στο ξύλο. Δεν είμαι στο αντικείμενο προσευχής, είμαι μέσα σ' αυτόν που προσεύχεται. Εγώ τουρτουρίζω μέσα σου! Σε παρακαλώ, κάψε το άγαλμα!"