Αυτές οι μέρες είναι ώριμες για αποφάσεις και για ξεκάθαρες θέσεις. Σε μια εποχή όπου η πολωτική ρητορική κυριαρχεί, εγώ έχω επιλέξει να πάρω θέση — στο πλευρό του Ισραήλ. Όχι επειδή αρνούμαι τον πόνο των αμάχων στη Γάζα — κανείς δεν θέλει να βλέπει παιδιά να σκοτώνονται — αλλά επειδή αντιλαμβάνομαι βαθειά τα διακυβεύματα που αντιμετωπίζει αυτό το κράτος και τον λαό του.
Πρώτα απ’ όλα, η Δημοκρατία. Το Ισραήλ είναι η μόνη λειτουργική, ανοικτή δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, που ακόμη σε συνθήκες πολέμου επιτρέπει αντιπολιτευτικές διαδηλώσεις και πολιτικό διάλογο, εκλέγει πολίτες με αραβική καταγωγή στο κοινοβούλιο, και δεν καταργεί την ελευθερία της έκφρασης. Αυτό, μόνο του, είναι αξιοσημείωτο, υπό τις πιέσεις που δέχεται διαρκώς.
Δεύτερον, η πρόοδος και η καινοτομία. Το Ισραήλ έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα — στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στην υγεία — με ρυθμούς που ελάχιστα κράτη μπορούν να ισχυριστούν. Έχει παράγει πολλούς νομπελίστες, έχει ερευνητικά ιδρύματα παγκόσμιας εμβέλειας, τεχνολογικές πρωτοπορίες που αλλάζουν τον κόσμο. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, αλλά αποτέλεσμα συλλογικής πίστης, προσήλωσης και προσπάθειας.
Τρίτον, η απειλή της εξόντωσης. Οι εχθροί του Ισραήλ δεν ζητούν απλά νίκη σε μια σύγκρουση — διεκδικούν την εξάλειψή του από τον χάρτη. Όταν ένα κράτος απειλείται με ολοκληρωτική καταστροφή, η άμυνα υπερβαίνει τις αμυντικές επιλογές· γίνεται ύψιστο ζήτημα επιβίωσης. Η τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς — εναντίον αμάχων — δεν ήταν «απάντηση» σε κάποια προηγούμενη ισραηλινή πρόκληση: ήταν μια επιλογή εκ του μη όντος, μια επιλογή θανάτου και απουσίας διαλόγου.
Τέταρτον, η γεωστρατηγική αξία. Το Ισραήλ είναι στρατηγικός σύμμαχος της Ελλάδας, αντίπαλος της Τουρκίας, και βάση σταθερότητας σε μια ευρύτερη περιοχή όπου οι αντιπαραθέσεις είναι σφοδρές. Η υποστήριξή του δεν είναι μόνο ηθική — είναι και εθνική επιλογή. Σε μια γειτονιά όπου τα συμφέροντα είναι αιματηρά συνυφασμένα με τον ανταγωνισμό, το Ισραήλ διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο ως πυλώνας ασφάλειας.
Το Ισραήλ έχει έκταση λίγο μεγαλύτερη από τη Πελοπόννησο, πληθυσμό μικρότερο της Ελλάδας, ενώ αντιμετωπίζει εχθρούς συνολικά που αθροιστικά ξεπερνούν τα εκατοντάδες εκατομμύρια. Είναι γεωστρατηγικά περικυκλωμένο από 7 ισχυρά εχθρικά κράτη, πολλά από τα οπ[οία έχουν εκπεφρασμένη πρόθεση να το εξαλε΄ψουν, και δεν αφήνιουν καμία ευκαιρία να πάει χαμένη. Παρ’ όλα αυτά, δεν υποχωρεί. Όλοι οι Ισραηλινοί — άνδρες και γυναίκες — υπηρετούν στο στρατό ένα μέρος της ζωής τους με περηφάνια· δεν υπάρχει δυνατότητα να γλιτώνεις με μέσον. Ενώ εμείς υποτιμούμε τη θητεία, αποφεύγουμε θυσίες για πολιτικό κόστος, αυτοί αντιμετωπίζουν το καθήκον ως έκφραση ελευθερίας και συλλογικής ύπαρξης. Αν η Κύπρος ήταν ισραηλινό έδαφος, πιστεύετε ότι οι Ισραηλινοί θα περίμεναν 50 χρόνια ψηφίσματα του ΟΗΕ για να ανακτήσουν τα Κατεχόμενα; Όχι. Θα ενεργούσαν. Αυτό δεν είναι επιθετικότητα· είναι η φυσιολογική επιλογή ενός λαού που δεν δέχεται να παραδίδει τη μοίρα του στους άλλους!
Υπέρ λοιπόν του Ισραήλ. Υπέρ της υπεράσπισης του δικαιώματος για ύπαρξη και ασφάλεια. Υπέρ αυτού του λαού που, ενώ έχει πληρώσει το τίμημα αιώνων, δεν παραιτείται. Υπέρ αυτού του κράτους που, όσο και αν πέφτουν ρουκέτες, παραμένει ζωντανό, χαρούμενο, δημιουργικό και ταυτόχρονα παλεύει σκληρά για την ασφάλειά του.
Ναι, υποστηρίζω το Ισραήλ. Και εύχομαι η Ελλάδα και η κοινωνία της να διδαχτούν από τον δρόμο του. Το παράδειγμα του Ισραήλ δείχνει ότι δεν αρκεί να επιβιώσεις: πρέπει να ανθίσεις. Αλλιώς η σιωπηρή διάβρωση σε ένα λαό, σε έναν πολιτισμό, είναι χειρότερη από κάθε ισορροπία.
ΥΓ. Στο μεταξύ στην Ελλάδα, που είναι "ευρωπαϊκή χώρα", κάποιοι διαδήλωναν προχθες, ανήμερα της επετείου της σφαγής 1195 αμάχων με τους φρικτότερους τρόπους, τον τραυματισμό 3400 και την απαγωγή 251 από τη Χαμάς διαδήλωναν σε όλες τις πρωτεύουσες νομών της χώρας υπέρ της. Πανελλαδικά... Για αυτούς δεν έχω λόγια. Και να είχα, δε νομίζω πως θα κάνει καμία διαφορά: μιλάμε διαφορετική γλώσσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου